پیاده مداری، آشتی دادن مردم و شهر (مطالعه موردی: طراحی چهارراه مخبرالدوله با رویکرد پیاده مداری)

امروزه رواج زندگی ماشینی به معنای عام آن و نیز مسائل منبعث از تقابل مدرنیته و سنت، سبب کاهش کیفیت های محیطی مکان های عمومی و فضاهای شهری شده است. پیاده مداری یکی از مهم ترین این کیفیت ها است که به واسطه رشد سریع و روزافزون جمعیت و گستردگی شهرها بسیار کم رنگ تر شده است. با توجه به آن که این کیفیت از زمان های دور از ویژگی های بارز و اساسی فضاهای شهری ما بوده است و فقدان آن در شهرهای امروز به شدت احساس می شود، این مساله مطرح می شود که چگونه می توان در شهرهای امروزی این کیفیت را ایجاد، تقویت و حفظ کرد. پیاده مداری به علت همراه بودن با کیفیت هایی مانند تنوع، سرزندگی و ... یکی از دغدغه های اساسی طراحان شهری در دنیای امروز است. حضور پررنگ تکنولوژی و حمل҅ونقل خودرویی در عرصه شهرها یکی از عوامل اصلی در عدم تحقق این کیفیت است. در واقع پیاده مدار کردن خیابان ها، گامی است در راستای باززنده سازی معابر شهری و تزریق سرزندگی به آن ها. در مقاله پیش رو تلاش شده است تا در یک بررسی نظام مند، این معضلات و شیوه مدیریت آن، نظام بخشی، برنامه ریزی و طراحی مناسب، کنترل آن ها و بازگرداندن این کیفیت به شهرها مورد توجه قرار گیرد. به بیانی دیگر، هدف ما بررسی و شناخت موضوع و مختصات پیاده مداری به کمک تجارب بومی و جهانی، طرح دیدگاه های مختلف مرتبط با آن و در نهایت به دست آوردن شاخص ها و معیارهای ارزیابی کیفیت پیاده مداری فضا و جستجوی ره یافت ها و راه کارهایی برای بهبود کیفیت فضای شهری است. چهارراه مخبرالدوله به عنوان یکی از فضاهای عمومی مهم شهر تهران که نقش مهمی در خاطره ذهنی شهروندان تهرانی در دوره های مختلف دارد، به عنوان نمونه مورد بررسی انتخاب شده است تا امکان حضور هر چه بیش تر مردم در شهر و به تعبیری آشتی دادن آن ها با شهر، مورد تحلیل قرار بگیرد.

کلیدواژه ها:

فضای شهری ، پیاده مداری ، پیاده راه ، عابر پیاده ، مخبرالدوله