طراحی مرکز نگهداری کودکان بی سرپرست با رویکرد حس تعلق به مکان (نمونه موردی شهر بابل)

امروزه در تمام دنیا با رشد تعدادکودکان بی سرپرست مواجهیم. این کودکان قربانیان خشونت جامعه ای هستند، علاوه بر محروم بودن آنها از داشتن پدر و مادر و کانون گرم خانواده، جامعه پذیرای آنها نیست و باری اضافه بر دوش آن تلقی میگردد. هدف پژوهش حاضر طراحی مرکز نگهداری کودکان بی سرپرست با رویکرد حس تعلق به مکان در شهر بابل بود. جامعه آماری این پژوهش شامل ۹۰ نفر از معلمان و مربیان و کودکان بی سرپرست در مراکز نگهداری آنها در سطح شهرستان بابل بودند که با نمونه گیری کوکران نمونه ای به حجم ۷۳ نفر به شیوه تصادفی طبقه ای انتخاب شدند. ابزار گردآوری اطلاعات در این پژوهش پرسشنامه بود. جهت تحلیل داده ها از فنون آمار توصیفی (جداول فراوانی، نمودارهای میله ای، شاخصهای مرکزی نظیر میانگین ومد و همچنین شاخصهای پراکندگی نظیر انحراف معیار)، و آمار استنباطی (آزمون های کلموگروف اسمیرنوف و آزمون t تک نمونه ای) در نرم افزار SPSS استفاده شد. با توجه به نتایج حاصل از این بررسی توجه به ارتقاو تقویت حس مکان، توجه به تقویت استعداد، ایجاد افکار مثبت و انگیزشی، توجه به استقلال کودکان، توجه به ایجاد خلاقیت، توجه به ایجاد اعتماد بنفس، توجه به حفظ شخصیت و آرامش، فناوری های روز آموزشی و خدمات مشاوره روانشاسی به عنوان نیازها و عدم توجه به ابعاد انسانی فضا، عدم توجه به حریم ها و فواصل عملکردی مبلمان، عدم توجه به هماهنگی محتوای فضا، کمبود تجهیزات و امکانات رفاهی، نداشتن سایت مناسب، نداشتن خلوت مناسب، دوری از محله برای ایجاد ارتباطات اجتماعی، کمبود پارک و شهربازی مناسب،عدم توجه به تزئینات مناسب، عدم توجه به تجهیزات آموزشی، تعداد کم اتاق بازی، ، کمبود اتاق معاینه وواکسیناسیون و عدم توجه به ابعاد مبلمان و تجهیزات آموزشی هر فضا به عنوان کمبودهای محیطی مرکزنگهداری کودکان بی سرپرست و همچنین عوامل کالبدی، عوامل فعالیتی و تعاملی، عوامل زمان، عوامل مشارکتی، عوامل فردی، عوامل فرهنگی، عوامل اجتماعی، عوامل فعالیتی، عوامل رضایتمندی از مکان به عنوان علل ایجاد حس تعلق به مکان در کودکان بی سرپرست شناخته شدند.

کلیدواژه ها:

طراحی ، مرکز نگهداری کودکان بی سرپرست و حس تعلق به مکان