بررسی ارتباط بین هیجان پذیری در تدریس با اشتیاق و خودپنداره تحصیلی دانش آموزان

هدف پژوهش حاضر، بررسی ارتباط بین هیجان پذیری در تدریس با اشتیاق و خودپنداره تحصیلی دانش آموزان فرخشهر می باشد. بنابراین این پژوهش از لحاظ هدف کاربردی و از لحاظ شیوه ی گردآوری داده ها از نوع مطالعات همبستگی است. جامعه آماری پژوهش، شامل دانش آموزان شهر فرخشهر می-باشد. با بهره گیری از روش نمونه گیری خوشه ای چندمرحله ای و بر اساس فرمول کوکران تعداد ۳۴۶ نفر به عنوان نمونه پژوهش انتخاب شدند. جهت گردآوری یافته ها از سه پرسشنامه هیجان پذیری در تدریس ویلا ویسنسیو (۲۰۱۰)، اشتیاق تحصیلی شافلی و همکاران (۲۰۰۲) و خود پنداره راج کمار ساراسوت (SCQ) استفاده شده است. روایی صوری پرسشنامه ها از طریق متخصصان و خبرگان در این زمینه تایید شده است و پایایی آنها از طریق آزمون آلفای کرونباخ محاسبه شده است، که برای هر پرسشنامه به ترتیب ۰/۹۲، ۰/۸۸ و ۰/۹۱ به دست آمده است. برای تجزیه و تحلیل یافته ها و بررسی فرضیه ها از تحلیل مسیر با نرم افزار لیزرل استفاده شده است. براساس یافته های تحقیق بین اشتیاق تحصیلی و هیجان پذیری در تدریس، بین هیجان پذیری در تدریس و خودپنداره تحصیلی و بین اشتیاق تحصیلی و خودپنداره تحصیلی رابطه مثبت و معناداری وجود دارد. نتایج حاکی از اهمیت و نقش هیجان پذیری در تدریس در تقویت اشتیاق و خودپنداره تحصیلی دانش آموزان است که باید مدنظر متخصصان و مسئولان آموزش و پرورش قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

هیحان پذیری در تدریس ، اشتیاق تحصیلی ، خودپنداری تحصیلی