سهیل حاجی موسایی - دانشجوی کارشناسی ارشد رفتار حرکتی یادگیری و کنترل حرکتی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد تهران مرکزی، ایران، تهران.

بیماری پارکینسون، از شایع ترین بیماری های تخریب نورونی در سالمندان میباشد. این تحقیق با هدف بررسی آثار یک دوره برنامه ۴ هفته ای تمرین با تردمیل بر عملکرد رفتار حرکتی بیماران مبتلا به پارکینسون و صورت گرفت. روش به کار رفته در این تحقیق آزمایشی است به طوری که تعداد ۲۰ بیمار مرد مبتلا به پارکینسون به طور داوطلبانه به عنوان آزمودنی انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. یک گروه به عنوان گواه و یک گروه هم به عنوان گروه آزمایش در نظر گرفته شدند. پیش و پس از مداخله، عملکرد حرکتی آنها از طریق پرسشنامه SPES/SCOPA ، تحت نظارت یک فیزیوتراپ، ارزیابی شد. گروه آزمایش ۴ جلسه، به مدت ۴ هفته با انواع تردمیل، به تمرین پرداختند. تجزیه و تحلیل داده ها با روش آنالیز واریانس یک طرفه در سطح معناداری P<۰/۰۱ و با آزمون SPSS ۱۹ انجام گردید. یافته ها حاکی از این است که، اگرچه در ابتدا شاخص های رفتار حرکتی گروه های گواه و آزمودنی، تفاوت معناداری با یکدیگر نداشت اما پس از مداخله، این تفاوت بین دو گروه معنادار بود. شاخص های رفتار گروه های آزمایش، بعد از تمرین نسبت به گروه گواه (بدون تمرین)، تغییر معناداری داشت P<۰/۰۱ اما همین شاخص ها در گروه گواه، تفاوت معناداری نداشت. نتایج این تحقیق نشان داد که تمرینات و راه رفتن با سرعت و شدت کم تا متوسط بر روی تردمیل، به همراه ترکیبی از حرکات کششی، تاثیر مثبتی بر بهبود بیماری پارکینسون دارد.

پارکینسون، تمرین، تردمیل، رفتار حرکتی