سیده شهره شاهنگیان - کارشناسی ارشد روانشناسی بالینی، دانشگاه الزهرا
فائزه ارشک - کارشناسی ارشد روانشناسی، دانشگاه پیام نور، تهران

با توجه به لزوم درمان های مناسب روان شناختی در بیماری های مزمن نظیر سرطان، پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی گروهدرمانی شناختیرفتاری بر افسردگی، امید به زندگی بیماران مبتلا به سرطان، انجام شد.روش تحقیق: جامعه ی آماری این کارآزمایی بالینی شامل بیماران ۲۵-۴۰ ساله ی مبتلا به سرطان در سطح شهر تهران در سال۱۳۹۹می باشند که دارای همبودی اختلال افسردگی (بر اساس ملاکهای پنجمین ویراست راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی و پرسش نامه ی افسردگی بک) و میزان پایین امید به زندگی (طبق آزمون امیدواری اشنایدر) بوده اند. تعداد ۲۸ نفر به صورت نمونه گیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه ۱۴ نفری آزمون و شاهد تقسیم شدند. گروه آزمون به مدت ۳ ماه، هر هفته تحت درمان شناختی-رفتاری قرار گرفت و گروه شاهد هیچ آموزشی دریافت نکرد. بعد از اتمام دوره، مجددا آزمونهای مذکور به عنوان پس آزمون در تمام افراد اجرا گردید. برای تحلیل داده ها از آمار توصیفی و آزمون تحلیل کوواریانس و نرم افزار آماری SPSS نسخه ی ۱۹ استفاده گردید. یافته ها :تحلیل آزمون کوواریانس نشان داد که اثر گروه درمانی شناختی رفتاری در افزایش امید به زندگی بیماران سرطانی، معنی دار بوده است .( >P۰/۰۱) هر چند این درمان بر افسردگی بیماران اثربخش بوده اما از نظر آماری معنیدار گزارش نگردید ( =P.۰/۱۸)نتیجه گیری: به نظر می رسد گروه درمانی شناختی رفتاری به عنوان یک رویکرد درمانی می تواند در بهبود افسردگی و به خصوص افزایش امید به زندگی بیماران مبتلا به سرطان موثر باشد.

افسردگی، امید به زندگی، درمان شناختی رفتاری، سرطان