ساناز زارع زاده - کارشناسی ارشد روانشناسی بالینی کودک و نوجوان، دانشگاه تبریز، تبریز، ایران
خلیل اسماعیل پور - گروه روانشناسی، دانشگاه تبریز، تبریز، ایران
جلیل باباپور خیرالدین - گروه روانشناسی، دانشگاه تبریز، تبریز، ایران

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی روش درمانیACT بر بهبود تعاملات مادر و کودک در مادران کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم انجام گرفته است. این پژوهش، در چهارچوب طرح تجربی مورد منفرد چند خط پایه اجرا شد. بر اساس تمایل به شرکت در مطالعه و ملاکهای ورود، سه شرکت کننده به روش نمونه گیری در دسترس و هدفمند انتخاب شدند. ابزار مورداستفاده مقیاس ارزیابی رابطه مادر کودک (MCRE) بود که در مراحل پیش از درمان (خط پایه)، حین درمان (جلسات دوم، چهارم، ششم و هشتم درمان) و مرحله پیگیری یک ماهه، توسط شرکت کنندگان تکمیل شد. سپس هر سه شرکت کننده طی ۸ جلسه ۶۰ دقیقه ای تحت درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد قرار گرفتند. در ادامه، داده های به دست آمده، با استفاده از محاسبه میانه ی موقعیت ها و همچنین رسم نمودار و ارزیابی دیداری تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها نشان داد که درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد موجب بهبود در مقیاس پذیرش بین مادر و کودک و کاهش میزان طرد کودکان توسط آنان شد. به طوری که نمرات شرکتکنندگان در طی ۸ جلسه مداخله و مرحله پیگیری، نسبت به نمرات خط پایه در مقیاس پذیرش افزایش و در مقیاس طرد کاهش یافتند. نتایج نشان داد که درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد می تواند در بهبود تعاملات بین مادر و کودک موثر باشد.

اوتیسم،درمان مبتنی برپذیرش وتعهد،پذیرش،طرد