صفیه زائری اصفهانی - دانشجوی مفطع دکتری مدیریت آموزش عالی

اهداف خودکشی و رفتار خودکشی گرایی (فکر خودکشی، نقشه خودکشی و اقدام به خودکشی) مسئله ای پراهمیت و درخور توجه و یکی از مشکلات عمده برای نظام سلامت روانی و اجتماعی در تمام جهان است. این پدیده علاوه بر زیان های شخصی، خانوادگی، زیانی اجتماعی نیز محسوب می شود. همچنین خودکشی مشکلی روانی و اجتماعی و از جمله آسیب های اجتماعی است که توجه فوری مراکز مرتبط را می طلبد. پیشگیری از خودکشی نیازمند رویکردی جامع است که دربرگیرنده مداخلاتی در ابعاد جسمی، روانی، اجتماعی، معنوی و اجرای طیف گسترده ای از اقدامات روانی و اجتماعی است؛ از حمایت اجتماعی و آموزش مهارت های زندگی گرفته تا مشاوره پیگیری ها و درمان اختلالات روانی با اقدام برای کاهش افکار خودکشی، می توان به استفاده از رویکردهای مختلف، به عنوان بخشی از رویکردهای پیشگیرانه برای مقابله با این سسیب توجه کرد. مددکاران اجتماعی یکی از گروه های تخصصی ای هستند که با این مشکل در بین مردم، ارتباط نزدیکی دارند. رویکردی که در مددکاری اجتماعی بتواند بیشترین توثیر را در کاهش افکار خودکشی داشته باشد، رویکرد حل مسئله است. در این رویکرد تمرکز بر فرد و حل مسئله است که مخالف برچسب زنی است و بر توانایی ها، ارتقای سنان در مراجع و توانمندسازی افراد تاکید دارد. هدف از این پژوهش تعیین میزان اثربخشی مددکاری گروهی با رویکرد حل مسئله در کاهش میزان افکار خودکشی در زنان مراجعه کننده به مراکز روانشناسی و مددکاری اجتماعی بود.

افکار خودکشی، مددکاری گروهی، رویکرد حل مسئله