نقش ابعاد نگرش و التزام عملی به نماز در پیش بینی شادکامی در دانش آموزان

هدف اصلی این پژوهش بررسی رابطه نگرش و التزام عملی به نماز با میزان شادکامی دانش آموزان (مطالعه موردی دانش آموزان استان اردبیل) در سال تحصیلی ۱۳۹۸-۱۳۹۹ است. جامعه آماری این مطالعه را، کلیه دانش آموزان دختر و پسر شهر اردبیل تشکیل می دهند که از بین آن ها، ۲۴۰ نفر به عنوان نمونه پژوهشی با روش نمونه گیری تصادفی چند مرحله ای در نظر گرفته شد. جهت گردآوری اطلاعات، پرسشنامه نگرش و التزام عملی به نماز و مقیاس شادکامی آکسفورد بر روی نمونه ی مورد نظر اجرا گردید. بعد از جمع آوری داده ها، با توجه به فرضیه ها و سوالات پژوهش جهت تجزیه و تحلیل نتایج از آزمون های آمار توصیفی (فراوانی، درصد، میانگین و انحراف معیار) و آزمون های آمار استنباطی (آزمون همبستگی پیرسون و آزمون T مستقل) استفاده شد. نتایج نشان داد که بین نگرش و التزام عملی به نماز و تمامی ابعاد آن با میزان شادکامی دانش آموزان رابطه مثبت معنی داری وجود دارد (۰۰۱/۰P>). بدین معنی که هر چه التزام عملی دانش آموزان به نماز بیشتر باشد، میزان شادکامی آنان افزایش پیدا می کند. نتایج حاصل از تحلیل رگرسیون چندگانه نیز نشان داد که ۸/۲۲ درصد از واریانس شادکامی، به وسیله نگرش و التزام عملی به نماز تبیین می شود. همچنین تفاوت معنی داری در متغیرهای پژوهش بر اساس جنسیت دانش آموزان یافت نشد. با توجه به یافته های مطالعه حاضر مبنی بر ارتباط نگرش و التزام عملی به نماز با شادکامی، می توان با احیای نماز و عمل به این فریضه الهی، موجبات ارتقاء بهزیستی روانی و شادکامی دانش آموزان را مهیا ساخت.

کلیدواژه ها:

نگرش به نماز ، التزام عملی به نماز ، شادکامی ، دانش آموزان