تاثیر تنش شوری و نوع کشت در میزان رشد و عملکرد گیاه شیرین بیان (.Glycyrrhiza glabra L)

گیاه هالوفیتی شیرین بیان (.Glycyrrhiza glabra L)، به واسطه دارا بودن ترکیبات دارویی و غذایی مهم در ریشه و ریزوم،در دنیا حائز اهمیت است. به منظور بررسی اثر نوع کشت بر میزان عملکرد در گیاه شیرین بیان تحت تنش شوری، آزمایشیگلدانی به صورت فاکتوریل بر پایه طرح کاملا تصادفی در سه تکرار، با دو عامل تنش شوری در پنج سطح (شاهد، ۳، ۶، ۹ و۱۲ دسی زیمنس بر متر) و کشت در دو نوع (نشاء و بذر) در سال زراعی ۹۹-۱۳۹۸، در گلخانه مرکز ملی تحقیقات شوری اجرا شد. نتایج نشان داد، سطوح مختلف تنش شوری، نوع کشت و اثر متقابل تنش شوری با نوع کشت در سطح یکدرصد بر میزان کلروفیل و وزن خشک تولیدی معنی دار بودند. بیشترین میزان کلروفیل کل در تیمار شاهد تنش و کشت بذری۵۱/۲۱ میلی گرم در گرم وزن تر) و بیشترین میزان وزن خشک در تیمار شاهد تنش در شرایط کشت نشاء (۲/۶۸ گرم دربوته) بدست آمد. افزایش تنش شوری تا سطح ۳ دسی زیمنس بر متر در هر دو نوع کشت، به ترتیب باعث کاهش ۱۸/۳۵درصدی و ۳۵/۱۱ درصدی میزان کلروفیل کل و تا سطح ۹ دسی زیمنس بر متر، کاهش ۷۰/۱۴ درصدی و ۶۳/۲۹ درصدی وزن خشک تولیدی نسبت به شاهد را باعث گردید. شوری ۶ دسی زیمنس بر متر سبب افزایش میزان کلروفیل و افزایش آنتا سطح ۱۲ دسی زیمنس بر متر روند کاهشی در میزان کلروفیل را در برداشت. در حالی که با افزایش شوری، سطح ۶ تاسطح ۱۲ دسی زیمنس بر متر، در میزان وزن خشک روند افزایشی مشاهده شد. در کل نتایج نشان دهنده تحمل مناسب گیاهشیرین بیان در برابر سطوح بالای شوری و همچنین رشد وسازگاری بالاتر گیاه در شرایط کشت نشاء بود.

کلیدواژه ها:

اسیدگلیسیریزیک ، بیوماس ، خشکی فیزیولوژیک ، فتوسنتز