بررسی و مقایسه تاثیر استفاده از نانوتیتانیوم و نانوسیلیس بر نفوذپذیری، مقاومت، دوام و کارایی بتن خودمتراکم

در این تحقیق به بررسی آزمایشگاهی اثر استفاده از نانوتیتانیوم و نانوسیلیس بر نفوذپذیری، مقاومت فشاری، دوام و کارایی بتن‎های خودمتراکم پرداخته شده است. جهت بررسی خواص رئولوژی بتن خود متراکم، آزمایش‎های اسلامپ، حلقه J، قیف V و جعبه L بر روی نمونه‎ها انجام شد. خواص مکانیکی نمونه‎ها نیز با انجام آزمایش مقاومت فشاری بتن، و همچنین دوام بتن با استفاده از آزمایش‎های مقاومت الکتریکی و نفوذ یون کلرید سریع در سنین ۲۸ و ۹۰ روزه اندازه‎گیری شد. نتایج حاصل از آزمایش‎های انجام شده بر روی نمونه‎ها نشان داد که با افزودن نانوذرات به بتن، جریان اسلامپ نمونه‎ها کاهش پیدا کرده است و افزودن نانوسیلیس نسبت به نانوتیتانیوم باعث کاهش بیشتر جریان بتن شده است. نتایج آزمایش مقاومت فشاری نشان داد که با افزودن نانوذرات به بتن خودمتراکم، مقاومت ۲۸ روزه نمونه‎ها اندکی کاهش پیدا کرده است ولی مقاومت فشاری ۹۰ روزه نمونه‎ها بطور چشمگیری نسبت به نمونه شاهد افزایش پیدا کرده است. بیشترین افزایش در مقاومت فشاری نمونه‎ها نیز مربوط به نمونه حاوی نانوسیلیس می‎باشد. مقاومت ۲۸ روزه نمونه‎های حاوی نانوسیلیس و نانوتیتانیوم نسبت به نمونه شاهد به ترتیب ۹/۹ و ۵/۷ درصد کاهش یافته است. همچنین مقاومت ۹۰ روزه نمونه‎های نانوسیلیس و نانوتیتانیوم نسبت به نمونه شاهد به ترتیب ۶/۲۱ و ۱/۱۴ درصد افزایش یافته است. نتایج بدست آمده از آزمایش‎های مقاومت الکتریکی و نفوذ یون کلرید سریع بیانگر نقش بسیار موثر نانوذرات در کاهش نفوذپذیری یون کلرید و به تبع آن کاهش پتانسیل خوردگی در بتن خودمتراکم می‎باشد.

کلیدواژه ها:

نانوسیلیس ، نانوتیتانیوم ، بتن خودمتراکم ، مقاومت فشاری ، نفوذپذیری یون کلرید سریع ، مقاومت الکتریکی