مطالعه تغییرات، پیش بینی مولفه های واریانس و فراسنجه های ژنتیکی تابع توزیع زنده مانی در میش های نژاد کرمانی

در این مطالعه از رکورد­های طول عمر ۷۷۲ راس میش داشتی ایستگاه پرورش و اصلاح نژاد گوسفند کرمانی واقع در شهرستان شهربابک استان کرمان که طی سال­های ۱۳۶۸ تا ۱۳۸۷ جمع­آوری شده بودند، استفاده شد. توزیع فراوانی علل حذف و تابع توزیع زنده­مانی میش­ها با استفاده از نرم افزار R پیش بینی شد. همچنین، از مدل ویبال و نرم افزار Matvec برای پیش­بینی اجزای واریانس و فراسنجه­های ژنتیکی صفت طول عمر به عنوان بقاء، استفاده شد. متوسط طول عمر تولیدی میش­ها در این مطالعه ۷۲/۴ سال به دست آمد که به­­طور متوسط ۴/۳ بره در طول عمر خود داشته­اند. بیماری بالاترین علت حذف میش­ها (۵۳ درصد) را به خود اختصاص داد. پس از بیماری به ترتیب پیری، مشکلات باروری، تولید پایین شیر، مشکلات پستانی، کشتار آزمایشی، حادثه فیزیکی و در آخر تیپ نامناسب (۵/۰ درصد) بیشترین درصد حذف میش­ها را شامل شدند. با افزایش سن احتمال شرطی تلفات روند افزایشی را نشان داد، ولی برعکس آن میزان زنده­مانی تجمعی روند کاهشی نشان داد. نسبت خطر مرگ تا سن چهار سالگی به طور جزئی، ولی بعد از آن به شدت افزایش نشان داد. وراثت­پذیری­ها در مﻘیاس لگاریتمی، مﻘیاس اولیه و وراثت­پذیری موثر نسبت خطر حاصل شده از مدل پدری و دارای تابع ویبال در حد کم به بالا (۰۰۲/۰ تا ۱۴۵/۰) پیش بینی شدند. نتایج حاصله بیانگر آن است که جهت افزایش  طول عمر و زنده مانی میش­ها باید علاوه بر بهبود شرایط محیطی و بهداشتی و تصمیمات مدیریتی و کاربردی به اصلاح ژنتیکی نیز اهتمام ورزید.

کلیدواژه ها:

علل حذف ، طول عمر اقتصادی ، میش کرمانی