نظریه اعتصام؛ ظرفیت و کاربست آن در مواجهه با تحولات و حل بحران های سیاسی امت اسلامی

در شرایطی که جهان اسلام با چالش هایی از جنس تفرقه مواجه است، تدبر در الگوی مطلوب اتحاد امتاسلامی امری ضروری به شمار می آید. در میان واژگان کاربردی در این موضوع، نگارنده «اعتصام» را که مفهومی قرآنی و دارای معنایی متعالی تر از واژگانی همچون وحدت، اتحاد و همگرایی می باشد- برگزیده و آن را در قالب یک نظریه ارائه کرده است. تعالی این نظریه از آن جهت است که دعوت به اتحاد بدوناستمداد از یک ریشه اخلاقی و عقیدتی، بی اثر و یا بسیار کم اثر خواهد بود. تقوای سیاسی مقدمه اعتصامسیاسی و متعلق آن حبل الله است و این بیانگر دو بعد اخلاقی و اعتقادی در آن است. بر اساس این نظریهبینش و گرایش توحیدی می تواند عامل اصلی همبستگی یک ملت، امت، ادیان و حتی جهان بشری درجهت پیشرفت به سوی سعادت باشد و این از پیامدهای مهم این نظریه خواهد بود، اگرچه مقاله حاضر برامت اسلامی تمرکز یافته است. نظریه اعتصام امت اسلامی، نظریه ای عقلانی، فطری (توحیدی) و قرآنیاست که به تبیین الگوی مطلوب اتحاد امت اسلامی پرداخته است. نظریه مذکور از اقتضاءات و ظرفیتهای زیادی برای پاسخگویی به عمده ترین مسائل در عرصه سیاسی و اجتماعی از جمله ایجاد اتحاد،اصلاحگری، حل اختلافات، بحران ها و در نهایت تحقق سعادت امت اسلامی برخوردار است. اتحادمحصول قریب، عینی و طبیعی نظریه اعتصام است. این نظریه با تاثیر گذاری عمیق بر سیاست داخلی وخارجی کشورهای مسلمان، زمینه تشکیل مدینه فاضله، ملت فاضله، امت فاضله (امه وسطا) و جهان مملو ازعدالت را فراهم خواهد کرد. از این جهت نظریه اعتصام بدیلی مطلوب برای نظریه های همگرایی و جهانیسازی می باشد. در این تحقیق از روش تفسیری، توصیفی و تحلیلی استفاده شده است.

کلیدواژه ها:

نظریه اعتصام ، اسلام ، امت اسلامی ، اتحاد ، وحدت