سمانه ادرنیا - دانشجوی کارشناسی ارشد، برنامه ریزی درسی، دانشگاه شاهد، تهران، ایران.
محسن دیبایی صابر - استادیار گروه برنامه ریزی درسی، دانشگاه شاهد، تهران، ایران.

مقدمه: یکی از روش های نوین تدریس، رویکرد تدریس معکوس  است. باتوجه به تغییر استانداردهای اموزش عالی و لزوم روی اوردن به رویکرد های نوین تدریس  آگاهی اساتید و اعضای هیات علمی از راهبردهای نوین تدریس، لازمه تولید روش و الگوی متناسب تدریس هر موضوع  است.روش:  این پژوهش با روش تحقیق توصیفی- پیماشی- از نوع کاربردی- به دنبال بررسی میزان اشنایی و بکارگیری اعضای هیات علمی د از رویکرد تدریس معکوس است. جامعه پژوهش، کلیه اساتید هیات علمی دانشگاه شاهد(۳۳۰نفر) تشکیل میدادند. برای تعیین حجم نمونه از جدول مورگان استفاده و تعداد ۲۷۱ نفر با استفاده از روش نمونه گیری طبقه ای به عنوان نمونه انتخاب شدند. ابزار جمع آوری اطلاعات، آزمون محقق ساخته سنجش میزان آشنایی اعضاء هیات علمی با تدریس معکوس و فرم چک لیست مشاهده عملکرد اساتید در استفاده از تدریس معکوس در فرایند تدریس بود. برای تجزیه و تحلیل داده ها از شیوه های آمار توصیفی و آمار استنباطی از قبیل تحلیل واریانس یک طرفه، آزمون یومان ویتنی و همچنین آزمون کروسکال- والیس استفاده شد. نتایج: نتایج پژوهش نشان داد:میزان آشنایی و بکارگیری اعضای هیات علمی از تدریس معکوس در فرایند تدریس در سطح خیلی خوب بود.بیشترین کاربرد تدریس معکوس اعضای هیات علمی مربوط به مولفه ایجاد و گسترش تعاملات پویا (با ۵۴/۱۹ درصد) و کمترین کاربرد مربوط به مولفه توسعه رویکرد مهارت محوری (با ۶۱/۱۶ درصد) بوده است.بین میزان آشنایی از تدریس معکوس و به کارگیری آن در فرایند تدریس بر حسب متغیرهایی چون جنسیت، مرتبه علمی، رشته تحصیلی، سابقه تدریس در میان اعضای هیات علمی تفاوت معناداری وجود دارد.نتیجه گیری: با توجه به نتایج تحقیق، برگزاری کارگاه های آشنایی با تدریس معکوس و تاکید بر کاربردهای مولفه های کمتر تاکید شده تدریس معکوس میتواند برخی از محدودیتها و تنگناهای نظام آموزشی، از جمله کمبود زمان آموزش را مرتفع نمود.

هیات علمی, تدریس معکوس, مولفه, اشنایی, کاربرد