تحلیل نقش پارک های شهری در ارتقای سرمایه اجتماعی (نمونه موردی: شهر زابل)

انسان اجتماعی برای ارضاء خواسته های اجتماعی خود نیازمند فضا و قرارگاهی است که بتواند در آن فضا ضمن اعلام موجودیت و ارتباط با دیگران، دیده و شنیده شود. فضاهای عمومی شهری، نماد کالبدی حضور اندیشه های اجتماعی-سیاسی رشد یابنده و بالنده است. امروزه با وجود مجازی شدن ارتباطات، روابط چهره به چهره به عنوان مهمترین شکل ارتباط بین شهروندان در ساختار شهری مطرح میباشد. در این راستا فضاهای عمومی شهری همچون پارک های شهری ظرفیت عظیم در پاسخ به این جنبه از حیات انسان دارد. چرا که حضور شهروندان در پارک های شهری، ضمن تولید خاطرات جمعی و ایجاد هویت مکانی، به همگرایی بیشتر شهروندان جهت ارتقاء سرمایه اجتماعی کمک می کنند. در این پژوهش با استفاده از روش توصیفی- تحلیلی و استفاده از ابزار پرسشنامه و روش های تجزیه و تحلیل آماری توصیفی و استنباطی از جمله ضریب همبستگی پیرسون به بررسی اثرات فضای پارک های شهر زابل در ارتقای سرمایه اجتماعی پرداخته می شود. نتایج حاکی از آن است که بین ارتقای فضای پارک های شهر زابل و افزایش سرمایه اجتماعی در ابعاد روابط اجتماعی، مشارکت اجتماعی و اعتماد و همبستگی اجتماعی رابطه معناداری وجود دارد. اهمیت نقش پارک ها در ارتباطات اجتماعی و مشارکت شهروندان و بالتبع ارتقا سرمایه های اجتماعی دارد. به عبارت دیگر، توجه به ایجاد و کیفیت پارک ها ضمن افزایش ارتباطات و تعاملات چهره به چهره بعنوان پیش نیاز همگرائی شهروندان، منجر به تقویت سرمایه اجتماعی در سطح شهر خواهد شد.

کلیدواژه ها:

پارک شهری ، فضای عمومی شهری ، مشارکت شهروندان ، سرمایه اجتماعی ، شهر زابل