تجزیه و تحلیل سطح ریسک پذیری مدیر پروژه در ساختار سازمانی

هدف: موفقیت پروژه ها بطور قابل ملاحظه ای وابسته به توانایی های مدیر پروژه می باشد، لذا نیازمند روش هایی برای بهبود فرآیند تصمیم گیری و انتخاب مناسب ترین مدیر پروژه هستیم، چرا که همواره مدیران پروژه بر اساس نتایج تصمیماتی که اتخاذ می کنند مورد قضاوت قرار می گیرند. هنگامی که مدیریت ریسک پروژه به درستی اجرا شود، نه تنها احتمال موفقیت را افزایش می دهد، بلکه علاوه بر کاهش نگرانی ها، درجه بالاتری از قابلیت پیش بینی را نیز ارائه می دهد. لذا هدف پژوهش حاضر، بررسی سطح ریسک پذیری مدیران پروژه در سازمان است. روش پژوهش: روش پژوهش حاضر، بر اساس توزیع پرسشنامه بین مدیران پروژه، و بر اساس نظریه شناخت اجتماعی باندورا است. یافته ها: بر اساس نظریه و تحقیقات باندورا، خودکارآمدی از ۴ منبع (۱. تجربه های موفقیت آمیز، ۲. الگوبرداری اجتماعی، ۳. ترغیب اجتماعی، ۴. واکنش های روان شناختی) نشات می گیرد. نتایج: ارزیابی ریسک، فرآیندی است که نیازمند تجربه، تخصص و دقت بالا بوده و می بایست در قالب کارتیمی و با بهره گیری از توان مسئولین و کارشناسان انجام پذیرد. این فعالیت تیمی نیز زمانی به نتیجه دلخواه دست خواهد یافت که تیم ارزیاب، علاوه بر برخورداری از تجربه و تخصص لازم، از زبان مشترکی نیز در درک مفاهیم و روش های مورد استفاده برخوردار باشند. بر اساس نتایج به دست آمده که حاصل ارزیابی مدیران پروژه در سراسر کشور و در نیمه اول سال ۱۴۰۰ است، سطح ریسک با خودکارآمدی و عوامل تشکیل دهنده آن، ارتباط مستقیم و معناداری دارد و جهت بری بهبود سطح ریسک پذیری مدیران پروژه، باید بر بهبود سطح خودکارآمدی و عوامل سازنده آن متمرکز شد و یا در انتخاب و استخدام آنها، بر اساس این معیارها تصمیم گیری نمود.

کلیدواژه ها:

ریسک ، مدیر پروژه ، رفتار انسانی ، ساختار سازمانی.