ارزیابی سیاست های بهسازی و نوسازی بافت های فرسوده شهری در ایران

امروزه بافتهای فرسوده شهری که بخش چشمگیری از جمعیت شهرنشین را در خود جای دادهاند، به عنوان یکی از اساسی ترین چالشهای پیش روی مدیریت شهری به شمار می آیند. با وجود توجه به نوسازی و بهسازی بافتهای فرسوده در سیاستهای کلان کشور طی سالیان اخیر، به نظر میرسد این سیاستها در عمل از کارایی لازم برخوردار نبوده اند، به گونه ای که این معضل همچنان وجود دارد و هنوز بخشهای قابل توجهی از شهرهای کشور را بافتهای فرسوده تشکیل داده است. بنابراین در این پژوهش نخست این سیاستها مورد بررسی و ارزیابی قرار گرفتند و مهمترین موانع موفقیت آنها تبیین شد. پس از آن، با استفاده از روش دلفی و نظرسنجی از ۱۵ نفر از متخصصین صاحبنظر در این حوزه شامل اعضای هیئت علمی دانشگاه های معتبر کشور و تعدادی از کارشناسان بخشهای اجرایی، این موانع بر اساس میزان تاثیری که بر عدم موفقیت این سیاستها داشته اند، رتبه بندی شدند. در پایان، نتایج نشان داد که دو عامل فراهم نبودن بسترهای لازم برای مشارکت ساکنان بافتهای فرسوده و ساختارهای مدیریتی غیرهماهنگ، نامناسب و غیرکارا به ترتیب بیشترین تاثیر را در عدم موفقیت سیاستهای نوسازی و بهسازی داشته اند. بر این اساس به نظر می رسد بسترسازی فرهنگی، اجتماعی، قانونی و اقتصادی جهت مشارکت حداکثری شهروندان در فرآیند تصمیم سازی و تصمیم گیری در کنار مدیریت یکپارچه شهری میتواند از مهمترین رهیافتها جهت موفقیت حداکثری برنامه های توسعه شهری به ویژه برنامه های نوسازی و بهسازی در ایران باشند. همچنین در پایان پیشنهادهایی جهت برطرف نمودن این موانع و یا به حداقل رساندن تاثیرات آنها ارائه شد.

کلیدواژه ها:

بافت فرسوده ، بهسازی و نوسازی ، برنامه های عمرانی ، سیاستها