جایگاه و اعتبار حقوقی قولنامه در خصوص املاک در ایران

قولنامه، آماده کردن مقدمات و انجام یک سری تشریفات جهت انتقال رسمی معامله در دفترخانه اسناد رسمی می باشد و طرفین معامله ضمن یادداشتی آمادگی خود را جهت حضور در دفترخانه با تعیین قیمت و زمان انتقال اعلام می نمایند. قولنامه از جمله عقود معین محسوب نمی گردد، در واقع، به لحاظ شرایط اقتصادی و اجتماعی جامعه، این عنوان که زاده عرف و اندیشه های حقوقی است، امروزه جای خود را باز نموده و اصطلاحی مقبول و شناخته شده در میان مردم می باشد. در یک تعریف کلی می توان گفت، قولنامه عقدی است که طرفین آن را، متعهد به انعقاد عقد اصلی در موعد مقرر می نماید. در این مقاله سعی گردیده است با روش استنباطی و با جمع آوری اطلاعات از طریق کتابخانه ای به این پرسش اصلی پاسخ داده شود که جایگاه و آثار قولنامه در معاملات املاک در ایران چگونه است؟ ماده ۲۲ قانون ثبت مقرر می دارد، «همین که ملکی مطابق قانون در دفتر املاک به ثبت رسیده دولت فقط کسی را که ملک به اسم او ثبت شده و یا کسی که ملک مزبور به او منتقل گردیده و این انتقال نیز در دفتر املاک به ثبت رسیده یا این که ملک مزبور از مالک رسمی ارثا به اورسیده باشد، مالک خواهد شناخت». بنابراین، پذیرش تعهد به بیع برای ماهیت قولنامه نزدیک ترین ماهیت حقوقی به آن می باشد.

کلیدواژه ها:

نظام حقوقی ، قولنامه ، بیع نامه ، عقد بیع ، حقوق ثبت ، اصل رضایی بودن ، اسناد عادی و رسمی.