لیندا زاگزبسکی
نعیمه پورمحمدی - استادیار گروه دین شناسی دانشگاه ادیان و مذاهب
علی کلانی - دانشجوی دکتری فلسفه دین دانشگاه علوم و تحقیقات

آتوریته در عمل (یا آتوریته اخلاقی و سیاسی) و آتوریته در باور (یا آتوریته معرفتی) دو نوع مهم آتوریته است. از میان این دو نوع آتوریته فقط آتوریته در عمل است که در فلسفه اخلاق و فلسفه سیاسی بحث و بررسی می شود. حتی معرفت شناسان نیز از پرداختن به موضوع آتوریته در باور (یا آتوریته معرفتی) امتناع می کنند. نپرداختن به موضوع آتوریته معرفتی بیشتر به دنبال نوعی بدگمانی به این مفهوم است که خود ناشی از ناسازگاری ظاهری مفهوم آتوریته با مفهوم خودتابعی است. از منظر برون دینی، شخص در پذیرش آتوریته معرفتی دین توجیه معقولی ندارد. زاگزبسکی در کتاب آتوریته معرفتی می کوشد از این نوع آتوریته دفاع کند. در این مقاله، که فصلی از همین کتاب است، به تفصیل از دیدگاه او درباره جواز معرفتی آتوریته دینی آگاه می شویم.

آتوریته معرفتی, آتوریته عملی, باور دینی, وحی, گواهی الاهی, اجتماع دینی