فرزاد محمدیان کریک - کارشناسی ارشد برنامه ریزی درسی دانشگاه پیام نور سمیرم - راهبر آموزشی و تربیتی
حسن بدخشان - کارشناسی مدیریت آموزشی دانشگاه یاسوج - مدیر آموزگار

از لوازم پیشرفت در عصر فناوری، تربیت نیروی انسانی است که بر عنهاده نظام آموزش و پرورش یک کشور می باشد. در عصرکنونی دیگر نمی توان مدرسه و کلاس را به شکل سنتی که در زمان گذشته اداره می شد، هدایت نمود. شناخت تاثیر فناوری های نوظهور بر سیستم آموزشی و فرآیند یادگیری می تواند منجر به برنامه ریزی های دقیق تر و بهتر جهت تهیه و آماده سازی فضاو ابزار یادگیری برای فراگیران شود و همچنین به دلیل قابلیت های فناوری های نوین می تواند در اصلاح فرآیند آموزشی فراگیران ضعیف تر بسیار موثر باشد. هدف اصلی تحقیق بررسی رابطه بین کاربرد فناوری های نوین در آموزش و پیشرفت تحصیلی دانش آموزان است. امروزه دانش آموزان، معلمان، امکانات، فضاهای آموزشی و سایر تجهیزات آموزشی تغییر نموده اند و به موازات آنها نوع آموزش ها نیز باید تغییر یابد و به فناوری روز مجهز شود. در عصر کنونی استفاده از فناوری اطلاعات و ارتباطات باید جای خود را در نظام تعلیم و تربیت پیدا نماید و به عنوان یک اصل مهم در برنامه ریزی آموزشی و برنامه ریزی درسی مدارس گنجانده شود. شیوه تعلیم و تربیت، در مدرسه ای که مبتنی بر فناوری اطلاعات است، تغییر می یابد و معلم به عنوان آموزش دهنده و دانش آموزان به عنوان یادگیرنده های صرف نخواهند بود؛ بلکه محتوای آموزشی به گونه ای طراحی و تدوین می شود که هر فرد با توجه به توانمندی هایی که دارد، بتواند از محتوای آموزشی بهره مند شود. یافته ها پژوهش نشان داد که نه تنها فناوری آموزشی بر انگیزه پیشرفت تحصیلی و خودکارآمدی دانش آموزان تاثیر دارد؛ بلکه فناوری آموزشی بر مولفه های انگیزه پیشرفت تحصیلی (انگیزه قوی برای حرکت به سمت بالا، تمایل به تلاش مجاهد، انجام کار به نحو احسن، بالا بودن سطح آرزوها و آینده نگر) و مولفه های خود کار آمدی (تلاش جهت انجام و اتمام کار و عقاید فرد نسبت به توانایی های خود دانش آموزان تاثیر دارد. در پایان مشخص شد که فناوری آموزشی نیز بر عملکرد دانش آموزان تاثیر دارد

فناوری آموزش، خودکارآمدی دانش آموزان، یادگیری، آموزش الکترونیکی