تاثیر نوروتراپی بر کاهش تکانش گری و تصمیم گیری پر خطر در دانش آموزان پسر دبیرستانی با نشانه های نقص توجه/بیش فعالی

مقدمه: اختلال نقص توجه/بیش فعالی یکی از اختلالات شایع دوران کودکی می باشد. پژوهش حاضر نیز با هدف اثربخشی نوروتراپی بر کاهش تکانش گری و تصمیم گیری پر خطر در دانش آموزان پسر دبیرستانی با نشانه های نقص توجه/بیش فعالی انجام شد. روش کار: طرح پژوهش حاضر به صورت نیمه آزمایشی با دو گروه آزمودنی بود که در سال تحصیلی ۹۸-۱۳۹۷ انجام شد. نمونه آماری پژوهش حاضر شامل ۳۰ آزمودنی بود، بدین صورت که یک گروه ۱۵ نفره شامل افراد مبتلا به نشانگان اختلال نقص توجه/بیش فعالی و ۱۵ نفر در گروه پلاسیبو بودند، یعنی افرادی که مبتلا به نشانگان اختلال فوق هستند اما مداخله ای که برای آن­ها صورت گرفت واقعی نبود. ابزار پژوهش شامل دستگاه نوروفیدبک، آزمون بازداری پاسخ برو-نرو، آزمون خطرپذیری بادکنکی و پرسشنامه نشانگان نقص توجه/بیش فعالی افراد بالغ بود. تحلیل داده­ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه ۱۹ و با استفاده از تحلیل کوواریانس چند متغیره انجام شد. یافته ­ها: تحلیل داده­ها نشان داد که بین میانگین نمره­های پیش آزمون و پس آزمون گروه آزمایش و کنترل تفاوت معنی­داری وجود داشت(p<۰/۰۱) ، به نحوی که نوروتراپی باعث کاهش تکان گری و تصمیم گیری پر خطر در افراد مبتلا به نشانگان اختلال نقص توجه/بیش فعالی شده است. نتیجه­ گیری: با توجه به تاثیرات مثبت این روش بر کاهش تکانش گری و تصمیم گیری پرخطر افراد مبتلا به اختلال نقص توجه/بیش فعالی، این مطالعه نشان داد که نوروتراپی می­تواند به عنوان یک روش موثر برای دستیابی به عملکرد بهینه در افرادی که اختلال نقص توجه/بیش فعالی دارند می­تواند مورد استفاده قرار بگیرد.

کلیدواژه ها:

Neurotherapy ، impulsivity ، high risk decision maker ، recognition ، attention deficit hyperactivity disorder. ، نوروتراپی ، تکانشگری ، تصمیم گیر پرخطر ، شناخت ، اختلال نقص توجه_ بیش فعالی.