نقش انسان و معماری در رفع نیازهای انسان با رویکرد توسعه پایدار شهری

زمانی که از پایداری شهری صحبت میکنیم شاید اولین واژه ای که به ذهن خطور میکند توسعه پایدار شهر باشد، توسعهای که یک شهر را از تمامی جوانب مورد بررسی قرار داده و در نهایت منجر به رشد مثبت یک شهر در حوزه های مختلف فرهنگی، اقتصادی، اجتماعی، کالبدی و زیست محیطی میشود. توسعه یک شهر باید در تمامی ابعاد آن مورد توجه قرار بگیرد به نحوی که بتوان شرایطی پایدار و با ثبات در حوزه های مختلف شهری شاهد بود.از آنجا که شهر یک سیستم است تغییر و نوسان در هرکدام از جوانب آن میتواند سایر بخشها را تحت تاثیر قرار دهد بنابراین نمیتوان صرفا بر توسعه یک حوزه تمرکز کرد و در این راستا نیاز است در تمامی حوزه ها برنامه ریزی دقیق بشود و طرحها به درستی پیاده سازی شود. یک شهر یا محدوده شهری آستانه ظرفیت معینی دارد که بعد از آن آستانه، تنزل کیفیت محیط در آن شهر اتفاق میافتد، محدوده یا قلمرویی که یک ناحیه باید توسعه را با آن مطابقت دهد با معیارهای زیست محیطی قابل اندازه گیری است. از جمله مفاهیم مهم در مبحث توسعه پایدار شهری، ظرفیت زیست محیطی است که نیاز است برای آن روش های قابل اجرا در نظر داشت و در این حوزه ایجاد تجربه کرد. محدودیتهای زیست محیطی، مقیاس شهرها و سکونتگاه ها را با ویژگیهای محلی آنها میتوان تعیین کرد و برای کاربرد مفهوم ظرفیت محیطی باید عوامل محدود کننده را به عناصر خاص محلی ارتباط داد و ضروری است ارتباطات متقابل میان محیط فیزیکی و کالبدی و فشارهایی که تقاضا در تمامی بخشهای مختلف فعالیت در محیط زیست به وجود میآورد بررسی شود.توسعه پایدار،از دید کمیسیون جهانی محیط زیست و توسعه، توسعه ای است که نیازهای نسل حاضر را برآورده می سازد،بدون اینکه به توانایی نسل های آینده در برآروده کردن نیازهایشان لطمه ای وارد سازد.این تعریف تصدیق می نماید در حالیکه توسعه برای برطرف نمودن نیازهای انسانی و بهبود کیفیت زندگی ضروری است اما این توسعه باید بدون تهی کردن ظرفیت های محیط زسیت در برآوردن نیازهای حال و آینده باشد.

کلیدواژه ها:

محیط زیست ، تعادل اکولوژیکی ، استراتژی ، توسعه شهری ، توسعه پایدار شهری.