اثربخشی طرحواره درمانی بر همدلی عاطفی در زنان متاهل

هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسی تعیین اثربخشی طرحواره درمانی بر همدلی عاطفی زنان متاهل انجام شد. روش پژوهش: پژوهش حاضر از نوع شبه آزمایشی و با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود. نمونه پژوهش شامل ۳۰ نفر از زنان متاهل که در دو گروه آزمایش و کنترل )هر گروه ۱۵ نفر( گمارده شدند. گروه آزمایش به مدت ۸ جلسه ۹۰ دقیقهای تحت مداخالت طرحواره درمانی قرار گرفت و گروه کنترل مداخلهای را دریافت نکرد. برای گردآوری دادهها از پرسشنامه همدلی عاطفی دیویس استفاده شد و برای آزمون فرضیههای پژوهش از آزمون تحلیل کواریانس استفاده شد. یافتهها: با توجه به میزان ۸۶۱/۶۸۲=F در متغیر همدلی عاطفی، میتوان اینگونه بیان کرد که میان گروه آزمایش و کنترل در پس آزمون تغییرات معناداری مشاهده میشود. نتیجهگیری: بر مبنای نتایج میتوان نتیجه گرفت که طرحواره درمانی موجب افزایش همدلی عاطفی شده و استفاده از این روش سودمند به نظر میرسد.

کلیدواژه ها:

طرحواره درمانی ، همدلی عاطفی ، زنان متاهل.