نقدی بر نظریه تجلی در بهاییت
- سال انتشار: 1392
- محل انتشار: دوفصلنامه پژوهش های ادیانی، دوره: 1، شماره: 2
- کد COI اختصاصی: JR_ADYAN-1-2_004
- زبان مقاله: فارسی
- تعداد مشاهده: 220
نویسندگان
دانشجوی دکتری معارف اسلامی، دانشگاه تهران، پردیس فارابی قم.
دانشیار پژوهشی، معاون علمی دانش نامه جهان اسلام
چکیده
نظریه تجلی در زمره تاثیرات یا تقلیداتی است که بهاییت از عرفان داشته است. طبق تعالیم آیین بهاییت، عالم هستی از سه مرتبه تشکیل شده است؛ عالم حق، عالم امر و عالم خلق. منظور از عالم حق ذات باری تعالی است که غیب مکنون است و از شدت تنزه هیچ ارتباطی با عالم هستی ندارد. در نظریه تجلی، برای رفع نیاز عوالم دیگر به ذات حق واسطه ای به نام مظهر امر در نظر گرفته می شود که محل تجلی اسمای الاهی است. پیامبران اولوالعزم مصداق این واسطه هستند که حقیقتی واحد دارند و آخرینشان، بنا به اعتقاد بهاییان، میرزا حسینعلی نوری (بهاءالله) است. با توجه به خصایصی که برای مظهر امر نام برده می شود نظریه تجلی سر از الوهیت و حلول و اتحاد درمی آورد. این پیامدها از نظر فلسفه اسلامی باطل است. در این مقاله می کوشیم ارکان و پیامدهای نظریه تجلی را با توجه به دیدگاه اندیشمندان مسلمان نقد و بررسی کنیم.کلیدواژه ها
تجلی, بهاییت, عرفان, حلول, اتحاد, مظهر امراطلاعات بیشتر در مورد COI
COI مخفف عبارت CIVILICA Object Identifier به معنی شناسه سیویلیکا برای اسناد است. COI کدی است که مطابق محل انتشار، به مقالات کنفرانسها و ژورنالهای داخل کشور به هنگام نمایه سازی بر روی پایگاه استنادی سیویلیکا اختصاص می یابد.
کد COI به مفهوم کد ملی اسناد نمایه شده در سیویلیکا است و کدی یکتا و ثابت است و به همین دلیل همواره قابلیت استناد و پیگیری دارد.