اثر مقیاس بندی جغرافیایی زمین لرزه های منطقه ای بر تحلیل ساختمان های بتن آرمه با سیستم قاب خمشی

امروزه با توجه به افزایش تعداد زمین لرزه ها و همچنین رشد جمعیت و پیشرفت صنعت ساختمان سازی در مناطق شهری و روستایی، طراحی ساختمان ها در مقابل نیرو های وارده به ویژه نیروی زلزله مورد توجه مهندسین قرار گرفته است. بنابراین برای تامین ایمنی جانی و مالی باید ساختمان ها عملکرد مناسبی در برابر بار های وارده داشته باشند. در این پایان نامه، تاثیر مقیاس-بندی رکوردهای حوزه دور و نزدیک همزمان در چهار آیین نامه شامل ASCE۰۷-۱۰،IBC۲۰۰۶ ،UBC۹۷ و استاندارد ۲۸۰۰ ایران ویرایش چهارم مورد بررسی قرار گرفته است. از سه ساختمان ۴، ۷ و۱۰ طبقه برای تحلیل ساختمان ها به عنوان نماینده ساختمان های کوتاه- و میان مرتبه استفاده شده است. نتایج تحلیل نشان داد که در ساختمان های ۴ و ۷ طبقه استاندارد ۲۸۰۰ ایران ضوابط سختگیرانه تری نسبت به سایر آیین نامه ها دارد. اما با افزایش تعداد طبقات (سازه ۱۰طبقه)، هر ۴ آیین نامه یک نوع عملکرد را دارند و بسته به نوع و مشخصات زلزله (PGA و Mw) می توانند حداکثر شوند. در واقع می توان بیان کرد برای ساختمان های کوتاه مرتبه، استاندارد ۲۸۰۰ ایران نیازمند ضوابط مقیاس بندی جداگانه ای می باشد. مقدار گریز در آیین نامه۰۷ ASCE مقدار ۹۴% نسبت به استاندارد ۲۸۰۰ ایران کاهش داشته است. همچنین این نسبت برای آیین نامه IBC۲۰۰۶، مقدار ۹۳% و برای آیین نامه۹۷ UBC، ۸۹% کاهش داشته است.

کلیدواژه ها:

مقیاس بندی ، تحلیل تاریخچه زمانی غیرخطی ، تغییرمکان نسبی ، زلزله دور و نزدیک