علی اکبر سالاری پور - استادیار گروه شهرسازی، دانشگاه گیلان
آرمان حمیدی - گروه شهرسازی دانشگاه گیلان
حمیدرضا صبوری - گروه شهرسازی دانشگاه گیلان
عاطفه ساداتی - گروه شهرسازی، دانشگاه گیلان

حمایت از محیط زیست در دهه ۷۰ م. طرح شد، اما نخستین تعریف رسمی پایداری در اواخر دهه ۸۰ در قالب گزارش آینده مشترک ما (گزارش برانتلند) ارائه شد که در مفهوم توسعه پایدار، نگاه خاصی به مشارکت و حضور مردم در عرصه برنامه­ریزی شهری شده است. همچنین تاکیدی بر جنبه­های زیست­محیطی، ارتقا سطح سلامت زیست شهری و کاهش هرگونه مخاطرات زیست­محیطی در فرایند برنامه­ریزی دارد. پژوهش حاضر از نوع توصیفی - کمی با ماهیت کاربردی است. برای جمع آوری اطلاعات تعداد ۳۱۰ پرسشنامه از طریق ساکنین تکمیل شده است. داده­های به دست آمده با استفاده از آزمون­های دوجمله­ای، همبستگی پیرسون و تحلیل عاملی اکتشافی مورد تجریه­وتحلیل قرار گرفتند. نتایج یافته­های این پژوهش نشان داد که رضایت شهروندان شهر رشت از عملکرد مدیریت شهری در حوزه مدیریت پسماند و به­ویژه مدیریت رودخانه­های شهری، در سطح بسیار پایین و نامطلوبی قرار دارد. مدیریت شهری در بخش زیرساخت­های سبز عملکرد نسبتا خوبی داشته است. پس از این شاخص، به ترتیب شاخص مدیریت پسماند و در انتها شاخص مدیریت رودخانه­ها قرار دارد؛ که شاخص مدیریت رودخانه­های شهری وضعیت بسیار بدی در میان دیگر شاخص­ها دارد. بنابراین مدیریت شهری رشت ابتدا باید حل مشکلات رودخانه­های شهری و بهبود شیوه دفع پسماندهای شهری را در اولویت اقدامات خود قرار دهد تا گام مهمی در راستای خلق محیطی پایدار از لحاظ زیست محیطی و سالم برای شهروندان برداشته باشد. 

پایداری, توسعه پایدار, پایداری زیست محیطی, مدیریت شهری, شهر رشت