نقش خلوت در معماری خانه های ایرانی

خانه مکانی است که اولین تجربه های بی واسطه با فضا، در انزوا و جمع در آن صورت میگیرد و خلوت با خود و دیگران بی تعرض غیر در آن ممکن میگردد. خلوت در مسکن در ضروریات هر محیط مناسب برای زیست انسان به شمار میرود. وجود خلوت در محیط زندگی، میتواند به ایجاد زمینه مناسب در ابعاد فردی و اجتماعی بیانجامد. علاوه بر آن آسایش خانواده و فراهم آمدن امکان ارتباط مناسب اعضای آن با یک دیگر و حتی با سایر نزدیکان ، نیازمند خلوت در مسکن است، چرا که مسکن به معنای جایی که آرامش در آن جاری است، نیازمند نوعی خلوت است. ایجاد تعادل میان خلوت و تعامل اجتماعی امری ضروری است که به وسیله عناصر کالبدی در بستر فردی و اجتماعی هر جامعه ای مبتنی بر ارزش های فرهنگی آن میسر میشود. معماری ایرانی همیشه با اصل حریم آمیخته بوده که ناشی از دین حاکم بر زندگی مردم، نگرشها، تعصبات آنها میباشد و در صورت عدم پاسخگویی به این نیاز انسان دچار تشویش و نگرانی میشود. در این مقاله با تکیه بر روش توصیفی- تحلیلی به بررسی مفهوم خلوت و چگونگی آن در سازمان فضایی خانه های سنتی پرداخته و سعی در رسیدن به درک بهتری از آن داشته ایم.

کلیدواژه ها:

معماری ایرانی ، خانه ایرانی ، خلوت ، محرمیت ، فضای شخصی.