بررسی تاثیر چهار نوع رژیم تلفیقی آبیاری با آب شور بر روی شاخصهای کمی و کیفی آفتابگردان

چکیده کیفیت آب آبیاری در اکثر مناطق ایران پائین بوده و به درجات مختلف با شوری همراه می باشد که بروز خشکسالی این مشکل را تشدید کرده است. با اعمال مدیریت های صحیح کشاورزی می توان از این آبها برای کشت گیاهان متحمل و نیمه متحمل به شوری استفاده کرد. یکی از روش های مدیریتی جهت استفاده از آب های شور و لب شور، تلفیق آب شور و معمولی می باشد. هدف این تحقیق، بررسی چهار روش تلفیق آب شور (هدایت الکتریکی ۱۱ دسی زیمنس بر متر) و معمولی (هدایت الکتریکی ۲ دسی زیمنس بر متر) و تاثیر هر رژیم روی عملکرد و اجزای عملکرد دو رقم آفتابگردان بود. آزمایش به صورت کرت های خرد شده در قالب طرح بلوک کامل تصادفی با ۴ تکرار اجرا گردید که در آن کرت های اصلی شامل ۲ رقم آفتابگردان ( هایسان ۳۳ و آلستار) بوده و در کرت های فرعی از ۴ رژیم آبیاری (۱ تیمار شور معمولی، ۲ تیمارآب معمولی شور، ۳ آبیاری یک در میان و ۴ آبیاری مخلوط) استفاده شد. بذر هر دو رقم هایسان ۳۳ و رقم آلستار، به طور مساوی در ۳۲ کرت کاشته شده و از مرحله ی کاشت تا ساقه دهی گیاهان، سه مرتبه با آب معمولی جهت استقرار بهتر آبیاری شدند. بعد از این مرحله تا زمان برداشت برای آبیاری، رژیم های آبیاری مورد اشاره به کار گرفته شد. نتایج نشان داد که در میان چهار رژیم اعمالی، رژیم آبیاری شور معمولی از نظر عملکرد روغن، وزن صد دانه، عملکرد دانه، عملکرد دانه در طبق، قطر ساقه، ارتفاع بوته، قطر طبق، مساحت برگ و املاح موجود در برگ بیشترین شاخص را داشته است. برای رقم هایسان ۳۳ رژیم آبیاری یک در میان و برای رقم آلستار رژیم آبیاری مخلوط بعد از رژیم آبیاری شور معمولی دارای بهترین عملکرد دانه و روغن بوده است. واژه های کلیدی: شوری، مدیریت آبیاری تلفیقی، آفتابگردان، عملکرد