حسین عظیمی - گروه مدیریت دولتی گرایش مدیریت پیشرفت و توسعه شهری و روستاییپیام نور مرکز تهران غرب

امروزه درآمدهای شهرداری ها در بخش پایدار و ناپایدار تشکیل شده اند، بخش پایدار درآمدهایی است که سالانه در قالب عوارض یا سایر منابع تجدیدپذیر ایجاد می شوند مانند عوارض سالانه منازل، خودروها، آلایندگی و درآمدهای تاسیسات شهری مانند بلیت یا اجاره فضای عمومی ناوگان حمل و نقل، ورودیه پارک ها، معابر، فضای سبز خیابان ها، شبکه جوی ها و آبروها و نظافت و جمع آوری زباله و علائم ترافیکی هزینه هایی بسیار بیشتر از درآمدهای سرفصل های فوق، لازم است و همه شهرها برای تامین این کسری از محل درآمدهای ناپایدار یعنی عوارض ساخت و ساز، تراکم و تغییر کاربری برای هزینه جاری شهر هزینه می کنند. تامین منابع پایدار جدید مستلزم ایجاد ساختارهای اقتصادی است. به هر حال ظرف عوارض و مالیات ها نیز تا حد معینی گنجایش دارد و بیش از آنچه در قوانین آمده قابلیت برداشت ندارد. قوانین مربوط به این بخش در گذر زمان مرتبا سهم شهرداری ها را کمتر و کمتر کرده است به همین دلیل شهرداری ها در ادامه با مشکلاتی مواجه است. هدف اصلی پژوهش حاضر ارائه راهکار پایدارسازی نظام درآمدی مدیریت شهری با روش توصیفی و مطالعه اسنادی می باشد. نتایج پژوهش نشان می دهد با توجه به مشکلات موجود در اقتصاد کشور و هزینه های بالای مورد نیاز جهت تعمیرات و نگهداری زیرساخت های ناوگان حمل و نقل درون شهری، شهرداری و سازمان های حمل بار و مسافر نیازمند منبع درآمدی پایدار و همیشگی بوده که بتوانند کاهش درآمد شهرداری و سازمان ها را جبران کنند. شهرداری ها در حالی از منابع محروم شدند که روش جایگزینی برای درآمدهای شهری مد نظر گرفته نشده است. ورود شهرداری ها به فعالیت های اقتصادی و ایجاد سازوکارهای درآمدی، تبدیل برخی منابع به سهام و دریافت سود سهام در قالب شرکت های سهامی عام یا خاص یک از مسیرهای فعالیت اقتصادی است. و می توان گفت در نهایت ادامه شهرفروشی بسیار وابسته به رونق اقتصاد ساخت و ساز است و طبیعتا در جایی متوقف خواهد شد و شهرداری ها در نهایت به مجموعه ضابطه گذار (رگولاتور) تبدیل خواهند شد و بار هزینه های آنها مستقیما بر عهده دولت خواهد بود. که برنامه ریزی کسب درآمد پایدار جدید را دو چندان کرده است.

پایدارسازی، توسعه پایدار، درآمد ناپایدار، مدیریت شهری