تاثیر آموزش مثبت نگری گروهی بر کفایت اجتماعی و تاب آوری تحصیلی دانش آموزان دختر مقطع متوسطه

سال انتشار: 1401
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 322

فایل این مقاله در 22 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این مقاله:

شناسه ملی سند علمی:

JR_QAPSY-16-1_006

تاریخ نمایه سازی: 9 بهمن 1400

چکیده مقاله:

هدف: پژوهش حاضر با هدف مقایسه اثربخشی­ آموزش مثبت نگری گروهی بر کفایت اجتماعی و تاب آوری تحصیلی در دانش ­آموزان دختر صورت گرفت. روش: روش تحقیق شبه تجربی با طرح پیش­آزمون- پس ­آزمون و پیگیری یک ماهه با گروه گواه بود. جامعه آماری شامل تمامی دانش ­آموزان دختر مقطع متوسطه دوم دبیرستان­ های دولتی و نمونه دولتی شهر زاهدان بود از میان آن ها ۴۵ نفر به مطالعه وارد شدند بودند، که از طریق روش نمونه گیری خوشه ای چندمرحله ای تصادفی انتخاب شدند و در دو گروه آزمایش و کنترل (هر کدام ۱۵ نفر) جایگزین شدند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه مقیاس کفایت اجتماعی فلنر و همکاران (۱۹۹۰) و پرسشنامه تاب آوری تحصیلی ساموئلز (۲۰۰۴) استفاده شد. گروه­ آزمایش آموزش مثبت نگری در طی ۸ هفته متوالی در دو ماه دریافت کردند و گروه گواه مداخله ­ای دریافت نکرد، داده ها توسط نرم افزار اس پی اس اس از طریق آزمون اندازه گیری مکرر تجزیه و تحلیل شده اند. یافته ها: نتایج حاصل از تحلیل واریانس اندازه­ گیری­ های مکرر نشان داد که آموزش مثبت نگری گروهی در کفایت اجتماعی و تاب آوری تحصیلی تاثیر معنی ­داری داشته ­اند، و میانگین نمره مهارت های شناختی و آمایه های انگیزشی گروه آزمایشی مثبت نگر تفاوت معناداری (۰۵/۰>p) گزارش شده است و همچنین مداخله مثبت­نگر در افزایش نمره کلی تاب­آوری تحصیلی و خرده مقیاس ­های مهارت های ارتباطی، جهت­ گیری آینده و مسئله ­محوری اثربخشی موثری داشته است. نتیجه گیری: بنابراین، می توان نتیجه گرفت که آموزش مثبت نگری گروهی در کفایت اجتماعی و تاب آوری نوجوانان دختر و کارآمدی تحصیلی آنها تاثیر چشمگیری می تواند داشته باشد.

کلیدواژه ها:

نویسندگان

ریحانه مشهدی

دانشجوی دکترای روان شناسی تربیتی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد زاهدان، زاهدان، ایران.

علی عرب

استادیار، گروه روانشناسی، دانشگاه سیستان و بلوچستان، زاهدان، ایران.

حسین جناآبادی

استاد، گروه روان شناسی، دانشکده علوم تربیتی و روان شناسی، دانشگاه سیستان و بلوچستان، زاهدان، ایران.

مراجع و منابع این مقاله:

لیست زیر مراجع و منابع استفاده شده در این مقاله را نمایش می دهد. این مراجع به صورت کاملا ماشینی و بر اساس هوش مصنوعی استخراج شده اند و لذا ممکن است دارای اشکالاتی باشند که به مرور زمان دقت استخراج این محتوا افزایش می یابد. مراجعی که مقالات مربوط به آنها در سیویلیکا نمایه شده و پیدا شده اند، به خود مقاله لینک شده اند :
  • Anish, K.R., & Divya, G.S., & Skaria, S.M. (۲۰۱۴). Social ...
  • Durlak, J.A., Weissberg R.P., Dymnicki, A.B., Taylor, R.D., & Schellinger, ...
  • Eachus, P. (۲۰۱۴). Community Resilience: Is it greater than the ...
  • Gräbel, B.F. (۲۰۱۷). The relationship between wellbeing and academic achievement: ...
  • Hamidi F, Otaghi M, Paz FM. (۲۰۲۰). Effectiveness of Positive ...
  • Kazemi N, Mousavi S.V, Rasoulzadeh V, Mohammadi S.T, Mohammadi S.R. ...
  • Mendle, J., & Beltz, A.M., & Carter, R., & Dorn, ...
  • Mirza, M.S., & Arif, M.I. (۲۰۱۸). Fostering Academic Resilience of ...
  • Nebbergall, A.J. (۲۰۰۷). Assessment of Social Competence and Problem Behavior: ...
  • Orpinas, P. (۲۰۱۰). Social Competence. The Corsini Encyclopedia of Psychology ...
  • Pakarinen, E., & Salminen, J., & Lerkkanen, M.K., & Suchodoletz, ...
  • Rai, D., & Khanal, Y.K. (۲۰۱۷). Emotional Intelligence and Emotional ...
  • Raj, R., & Vijayalaxmi, A.H.M. (۲۰۱۷). Influence of intervention program ...
  • Santos, R.S. (۲۰۱۲). Why Resilience? A Review of Literature of ...
  • Southwick, S.M., & Bonanno, G.A., & Masten, A.S., & Panter-Brick, ...
  • Veríssimo, L., & de Lemos, M.S., & Lopes, J., & ...
  • Zsolnai, A. (۲۰۱۵). Social and emotional competence. Hungarian Educational Research ...
  • نمایش کامل مراجع