کاربردهای ناگفته فعل «مضارع» در دستور زبان عربی و فارسی (نقد تطبیقی)

از میان اقسام فعل، فعل «مضارع» در دو زبان فارسی و عربی، به شکلی گسترده و در ساختارهای متنوعی به کار رفته است که ضمن دلالت بر زمان حال، مفهوم زمان آینده را نیز منتقل می سازد. در این پژوهش نویسندگان با تکیه بر روش توصیفی تحلیلی در حوزه دستور تطبیقی، تلاش دارند ساختارهای فعل مضارع را در این دو زبان، واکاوی کنند و زمان های حال، آینده و کاربردهای متنوع آن ها را به گونه ای تبیین نمایند که با یکدیگر مشتبه نگردند و مترجمان در فهم صورت های مختلف زمان های افعال دچار اشتباه نشوند. در این جستار، ضمن یکپارچه سازی زمان حال در زبان فارسی و عربی و افزودن زمان «مضارع مقصود»، برای زمان آینده، نیز دو قالب جدید «آینده استمراری و آینده نقلی» به زمان های افعال اضافه شد که در منابع دستوری فارسی و عربی بدان اشاره ای نشده یا آن که برایش چهارچوبی دقیق و احکامی مشخص تبیین نگردیده است. در این مقاله همچنین قواعد دستوری مضارع اخباری، التزامی و استمراری به همراه کارکردهای گسترده آن ها آمده است.

کلیدواژه ها:

دستور تطبیقی ، دلالت زمانی ، مضارع مقصود ، آینده استمراری ، آینده نقلی