بازتاب و تحلیل وطن عرفانی از دیدگاه مولانا

از مفاهیم والا و با ارزش در ادبیات فارسی واژهی وطن میباشد که مورد اهتمام و عنایت بسیاری از شاعران و نویسندگان قرار گرفته است. وطن گرایی نشان دهنده ی احساس ملی است که تراوش آن، دوستی و اخلاص برای وطن به همراه دارد. مفهوم وطن در معنی عام خود به سرزمین های خاص با حدود معینیاطلاق می شود، اما در عرفان مفهوم وطن که در حدیث معروف نبوی «حب الوطن من الایمان» اشاره شده است، مقصود سرزمین خاکی نیست؛ بلکهمقصود از وطن جای ابدی انسان یا عالم ملکوت و جهان متعلق به ارواح و نفوس است . عارفان عالم الوهیت و روحانی را وطن اصلی می دانند، خود را دراین دنیا غریب و جدا افتاده از موطن اصلی میدانند و مدام در آرزوی بازگشت بدانجا هستند، و این دنیا را چون زندان و سرای غربت دانسته، و از فراق وهجران وطن اصلی شکوه سر میدهند. یکی از این عارفان مولانا جلالالدین بلخی است که وطن را گونه ای دیگر تفسیر نموده است. در این مقاله که باروش توصیفی و تحلیلی و بر مبنای مطالعات کتابخانه ای صورت گرفته است برآنیم به بازتاب وطن از دیدگاه عرفان و با محوریت مثنوی مولانا همراه باشواهد شعری بپردازیم.

کلیدواژه ها:

وطن ، وطن عرفانی ، مثنوی ، مولانا