سیده رقیه مهری نژاد - استادیار دانشگاه آزاد اسلامی واحد ایرانشهر

شعر فارسی و عربی از گذشته پیوندی ناگسستنی با هم داشتند و همواره توجه محققان و پژوهشگران دو ادب را برای پژوهش ها و بررسی ها تطبیقی فراهم کرده است. مرثیه یا سوگسرود بر اشعاری اطلاق می شود که در ماتم گذشتگان سروده شده باشد. از دیرینه ترین انواع ادبی و درو نمایه های شعری بحساب می آید که در گذر زمان اشکال متعددی به خود دیده است، و از لحاظ نوع ادبی، می توان مرثیه را جز اشعار غنایی و از صادق ترین انواع شعری به حساب آورد. مرثیه از زیر بنای عاطفی بسیار استواری برخوردار است و در عین حال از تخیل که مهمترین عنصر شعر است کمال بهره را دارد؛ خاصه مرثیه در سوگ فرزندان با آمیزه ی از عواطف و ابداعات مخی ل امکان تجلی پیدا کرده است. بنابراین این پژوهش مطالعه ی با رویکردی تاریخی _ تطبیقی به این نوع ادبی در دو ادب فارسی و عربی است و این نکات را تبیین می کند که رثای فرزندان در دو ادبیات دارای مضامین مشترک در زمینه های مرثیه غزلی، فخر در مرثیه، حسرت و افسوس، دعا و نفرین، تسلیت، بی تابی و عاطفه است.

ادب عربی، ادب فارسی، ادبیات تطبیقی، عصر معاصر، مرثیه سرایی