بررسی علل اشتیاق کمتر زنان شاغل به ازدواج و فرزند آوری

مسئله باروری، یکی از مهمترین پدیده های حوزه جمعیت شناسی و از عوامل تعیین کننده نوسانات جمعیتی هر کشوری است و مطالعه آن از اهمیت ویژه ای برخوردار است. در سال های اخیر به دنبال کاهش چشمگیر نرخ رشد جمعیت در ایران، باروری و تشویق بر فرزندآوری به عنوان سیاست اصلی جمعیتی کشور مطرح گردید.هم اکنون کاهش رشد جمعیت از مشکلات اساسی و جدی برای آینده کشور است که باید جهت جبران آن اقدامات لازم انجام گیرد. ایران جزء ۱۰ کشوری است که مراحل حرکت به سمت کهنسالی را به سرعت طی میکند و از این نظر در جایگاه ششم جهان قرار دارد. آمارهای حوزه جمعیتی حاکی از آن است که برای اولین بار در پایان سال ۱۳۹۸ نرخ رشد جمعیت کشور ما به زیر یک درصد رسید که این امر باعث ایجاد نگرانی هایی در میان سیاست گذاران حوزه جمعیتی شد و لذا رسیدن به نرخ باروری حداقل یعنی دو و نیم فرزند به ازای هر زن تا سال ۱۴۰۴ و حفظ جوانی جمعیت از اهداف اساسی و مهم در حوزه سیاست های جمعیتی در نظر گرفته شده است. توجه به مسئله پیری و سقوط جمعیتی آنچنان مهم است که اگر هم اکنون به فکر جبران آن نباشیم، در صورت به وقوع پیوستن آن، دیگر امیدی به حل این مسئله نمیتوان داشت. در این بین متاسفانه زنان شاغل به علت مشغله بسیار بیرون از خانه و همچنین مشغله و مشکلات خانه باعث می شود که دیگر زنان شاغل به فکر مادر شدن نباشند و البته بسیاری از زنان شاغل به علت مستقل بودن در امر اقتصادی و مالی خود این امر را جایگزین امر عاطفی می کنند و در ذهن خود به این باور می رسند که به کسی نیاز ندارند و از ازدواج کردن سرباز می زنند،طبق آمار بدست آمده از هر ۱۰۰ زن شاغل(کارمند نهاد های دولتی) ۶۵ نفر بدون فرزند و ۲۸ نفر مجرد و تنها ۷ نفر که ازدواج کردند و صاحب یک فرزند هستند.

کلیدواژه ها:

زنان شاغل ، ازدواج ، فرزندآوری ، رشد جمعیت