بررسی ظرفیت های نقاشی قهوه خانه ای دوره قاجار و تاثیر آن در روایت و میزانسن در سینمای ایران

نقاشی قهوه خانه ای از هنرهای تصویری و نمایشی ایرانی می باشد که نقش زیادی در پاسداری و حفظ داستان هایملی داشته است. این هنر در دوران قاجار و بعد از آن به عنوان یک وسیله ارتباط جمعی مورد توجه عموم مردم بودهاست. این هنربه سبب عامیانه بودن و ویژگی رسانه بودن آن میتواند در رسانه های جدید مانند سینما مورد استفادهقرار بگیرد. برای ایجاد سینمایی مطابق با شاخص های بومی و فرهنگ ایرانی، به همان اندازه که به دقت، پژوهشوکشف عناصر فرهنگی و اجتماعی امروز جامعه ایرانی نیاز است به جست و جو و شناخت عناصر بومی فرهنگی کهدر هنرهای سنتی به کار رفته، نیز نیاز است. این پژوهش قصد دارد ظرفیت های این هنر را بررسی کرده، وقراردادهای به کاربرده شده درآن را بررسی کند و زمینه رابرای کاربرد این عناصر در سینمای ایران فراهم کند. امابرای ارتباط بین دو هنر، ابتدا باید قراردادهای به کاربرده شده در رسانه مبدا را جست و جو کرد و سپس با ابزارهایمناسب در رسانه مقصد به کار برد. در مسیر این پژوهش، تمرکز بر عناصر فرمی بوده است. در بخشی از این پژوهشبه معرفی نقاشان این هنر پرداخته میشود و آثار محمد مدبر و حسین قوللرآقاسی بررسی میشود. در این پژوهشبه روش توصیفی- تحلیلی عناصر و قراردادهای خاص این هنرکه نزدیکی زیادی با مفهوم میزانسن در سینما دارد، استخراج و بررسی می شود.

کلیدواژه ها:

نقاشی قهوه خانه ای ، میزانسن ، سینمای ایران ، نقاشی ایرانی ، روایت ، دوره قاجار