رویا آل عمران - استادیار، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد تبریز، گروه اقتصاد، تبریز، ایران
سید علی آل عمران - دانشجوی دکتری اقتصاد شهری و منطقه ای، دانشگاه تبریز، تبریز، ایران
وحیده کسمایی پور - کارشناس ارشد، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد تبریز، گروه اقتصاد، تبریز، ایران

بیکاری یکی از موانع جدی برای پیشرفت­های اقتصادی و اجتماعی محسوب می­شود. بنابراین برای جلوگیری از اثار منفی بیکاری، کاهش نرخ بیکاری را به­عنوان یکی از اهداف برجسته­ توسعه در کشورهای در حال توسعه باید در نظر گرفت. یکی از مشخصه­های کشورهای در حال توسعه، پایین بودن نرخ رشد بهره­وری است و افزایش بهره ­وری در نتیجه­ی کاهش استفاده از منابع، کاهش هزینه و استفاده از روش­های بهتر تولید یا بهبود توانایی عوامل تولید، مخصوصا نیروی کار حاصل می­شود. بر این اساس هدف پژوهش حاضر، بررسی تاثیر بهره­وری نیروی­کار بر بیکاری در ایران در فاصله­ی    سال­های ۱۳۵۷ تا ۱۳۸۹ است. برای تحلیل موضوع؛ از روش اقتصادسنجی حداقل مربعات معمولی استفاده شده است. داده­های به­کار برده­شده در پژوهش حاضر، از نوع داده­های سری­زمانی سالانه     می­باشد. بر اساس نتایج به­دست­آمده از این روش، اثرگذاری ضرایب تمامی متغیرها بر اساس مبانی­نظری مورد انتظار بوده و از نظر آماری نیز معنی­دار می­باشد و بهره­وری نیروی­کار اثری منفی بر میزان بیکاری دارد.

بیکاری, بهره وری نیروی کار, روش حداقل مربعات معمولی