تقابل و تعامل میان واژه ناپذیری غایت تمنا و تمنیات فانتزی در اشعار سهراب سپهری خوانشی مبتنی بر روانشناسی نوین

بی شک یکی از بارزترین و در عین حال تامل برانگیزترین وجه از وجوه کلامی و معنایی در عرصه زبان و اندیشه رمز آمیز شاعر رنگ ها و رنج ها ، سهراب سپهری ، را باید در پیوست و گسست میان منتهای تمنا و تخیلات فانتزی او در خلق تصویری دور اما نزدیک از مکان لامکانی دانست که در آن سوی مرزهای باور ما را به پایان همه خو استن ها هدایت میکند . لا مکانی که علی رغم جذبه رومانتیک و رمزآمیزی که برای همسفر نگاه شاعر دارد هم زمان هر لحظه و همواره در ناکجا آبادی دیگر رخ پنهان می کند تا باز نیازی دیگر، رفتنی دیگر وحسرت تماشای بیکرانه های ناپیدا را در نگاه شاعر و ما بیدار کند و بدین سان در چرخند نا منتهای کلامی میان میل و ملال روح شاعر و همسفرش را به چرایی تعالی و چه بودن اعجاب آن در بند عصیری خود عاشق و دچار سازد . جستار حاضر تلاش دارد تا از منظر دیدگاه روانشناسی نوین، برآمده از مفهوم ناخودآگاه فروید ، و اندیشمندان متاخر در این عرصه همچون ژاک لاکان ، و اسلاوی ژیژک ... ضمن ارائه تعبیر و تفسیر مفاهیم بنیادین این نگرش از قبیل رئال ، ژویسانس - لذت جویی مرگ - نظم دال ها ، دیگری، اوبژه ا و به ویژه کارکرد تخیل یا زبان فانتزی به رمز گشایی از پارادوکس لاینحل میان رئال به مصابه آن پیدای ناپیدا ، آن هست نامکشوف که تمامیت زبان هرگز قادر به ارائه درک صریحی از آن نیست از یک سو و کاربست تخیل یا فانتزی در خلق و ایجاد تصویری ایجابی از رئال بواسطه کلمات یا همان دال های زبانی بپردازد . در این مطالعه ، تاثیر رامشگر و اختفایی فانتزی بر بود نا پیدای رئال منجر به دریافت روانکاوانه خواننده از خوانش و تاویل هیچستان نگاه شاعر و رابطه جدای ناپذیر این نگاه با شوق نامنقطع سهراب برای رفتن تا حصول"تجربه ناممکن وصل" منجر خواهد شد.

کلیدواژه ها:

تمنا ، رئال ، فانتزی ، ژویسانس ، دیگری ، اوبژه آ