مبانی روش شناسی و ساختار مطالعاتی درآثار فلسفی-عرفانی توشیهیکو ایزوتسو

توشیهیکو ایزوتسو از برجسته ترین پژوهشگران ژاپنی در حوزه مطالعات اسلامی و شرق شناسی در عصر حاضر است که پژوهشهای وی به طور عمده در زمینه اسلام شناسی، قرآن، فلسفه، عرفان نظری و زبانشناسی است. این مقاله یک پژوهش بنیادی و نظری و با رویکردی کیفی است که تنها به تحلیل آثار و نوشته های وی در بخش فلسفه و عرفان نظری توجه دارد. روش پژوهش در این مقاله توصیفی-تحلیلی است که به شیوه کتابخانه ای با مطالعه و تحلیل متن یا محتوای مجموعه از چند اثر مشخص نویسنده در این حوزه، قصد دارد به تبیین و نظاممندی مبانی، روششناسی وشیوه های ساختار مطالعاتی حاکم بر آثار و تفکر او به عنوان یک الگو وچارچوب پژوهشی در حوزه فلسفه و عرفان تطبیقی بپردازد. یافته های این پژوهش نشان میدهد که مبانی و ساختار مطالعاتی حاکم بر این دسته از آثار ایزوتسو دستکم بر چهار اصل استوار است؛ توجه به روششناسی تطبیق، نگرش فراتاریخی و توجه به ماهیت امور و اندیشه ها در فرای محدودیتهای زمان و مکان، شناخت روح حاکم بر نظامهای فلسفی و ادراک و تحلیل عمیق درونمایه اصلی مکاتب و تفکرات فلاسفه و درآخر؛ تحلیل دقیق ساختار زبانشناختی متون فلسفی و بنیان مقارنه براساس معناشناختی مفاهیم.این شیوه مطالعاتی همان روش پژوهشی است که او را در رسیدن به "اندیشه کلی حاکم" در فراتر از سطح زبان و فرهنگ و شخص و مکتب، یاری میکند.

کلیدواژه ها:

تجزیه زبانی ، توشیهیکو ایزوتسو ، روش شناسی ، فرافلسفه ، مطالعات تطبیقی ، معناشناختی مفاهیم.