معناشناسی مفهوم صدر در قرآن کریم و ارتباط آن با روان شناسی

هدف اصلی معناشناسی، مطالعه معنا به منظور کسب آگاهی و انتقال مفهوم از طریق زبان است. معناشناسی اصطلاحی فنی است که به مطالعه مفهوم و مضمون کلام اطلاق میشود و معنا نیز صرفا دانستن معنای لغت نیست، بلکه آگاهی از بافت فرهنگی و نیز رابطه یک واژه با واژگان دیگر در داخل یک متن است. این پژوهش با استفاده از روش معناشناسی و مطالعه و تحقیق در روابط هم نشینی و جانشینی، به تحلیل معنایی واژه»صدر« که در مجموع چهل و شش مرتبه، با مشتقات و ساختارهای مختلف، در قرآن کریم استعمال شده، پرداخته، به نتایج ذیل دست یافته است: این واژه، در معنای لغوی، به مفهوم »سینه«، عضو مخصوصی از بدن انسان و دیگر موجودات اطلاق شده، که محل نگهداری قلب(مرکز حیاط دنیوی بدن) می باشد. ولی در استعمال قرآنی، حقیقتی فرا مادی و باطنی محسوب می شود، که رابط بین حقایق معنوی و غیرمادی با عالم ماده و محسوسات بوده، محل شعور و ادراک آدمی و افکار و نیات پنهانی و تمایلات و خواسته های انسان می باشد. از این رو می توان معنای اصطلاحی و کاربردی واژه »صدر« را به زبان امروزی، »سامانه دریافت و نگهداری و تحلیل داده های فیزیکی (دنیوی) و متافیزیکی(معنوی)« معرفی کرد و به نظر می رسد در مرتبه تطبیق با علوم انسانی و روانشناسی و در معنایی نازل برای »صدر« بتوان از نام های ضمایر خودآگاه و ناخودآگاه، روان و ذهن استفاده کرد.

کلیدواژه ها:

صدر ، بعد درونی ، معناشناسی ، روابط همنشینی و جانشینی