واکاوی عوامل ژئوپلیتیکی بسترساز بحران در کنش های بین ایران و امارات با تاکید بر اختلافات سرزمینی در منطقه ژئوپلیتیکی خلیج فارس

منطقه ژئوپولیتیکی خلیج فارس به دلیل وجود ذخایر عظیم نفت همواره جزء مناطق حساس ومورد توجه قدرت های منطق های و فرامنطقه ای بوده است. جغرافیای منحصر به فرد خلیج فارس ومنابع ارزشمند موجود در آن باعث شده است تا کشورهای اطراف خلیج نسبت به مرزها و منابعتحت مالکیتشان حساسیت ویژه ای داشته باشند که موجب حساسیت و دقت در تعیین مرزها و درنهایت بروز اختلافات ارضی در این منطقه شده است. از جمله اختلافات ارضی مهم، مرز تعییننشده بین ایران و امارات در محدوده جزایر تنب بزرگ، کوچک و ابوموسی است. در این مقاله سعیشده است تا زمینه های بروز این اختلاف در روابط ایران و امارات در قالب ۳ نظریه و فرضیه موردبررسی قرار گیرد: نظریه آیکونوگرافی ژان گاتمن، فرضیه ژاک آنسل و مصلحت اندیشی قدرت هایبزرگتر در منطقه. آگاهی از این زمینه ها برای ارائه هر راه حلی در مورد رفع این اختلاف و تعیینمرز نهایی، مفید و موثر خواهد بود؛ زیرا اگر مشکلات فرعی مابین دوکشور که سبب بروز اختلافاتارضی می شود به شکل معقولانه ای رفع شود، مشکلات مرزی نیز راحتتر مورد بررسی و توافق قرار می گیرد.

کلیدواژه ها:

ایران ، امارات متحده عربی ، اختلافات سرزمینی ، هویت ملی ، سوء ظن ، قدرت های بزرگ