تحلیل برخی مضامین عرفانی در غزلیات طالب آملی

با ورود عرفان به عرصه شعر فارسی، شعر اکثر شاعران، جولانگاه مضامین مختلف عرفانی گشت. شعر عرفانی به شعری گفته می شود که درون مایه آن از عشق زمینی به عشق آسمانی ارتقا پیدا می کند و هدف غایی تعلیمات آن عشق به حقیقت است، از واژه ها و اصطلاحات خاص عرفانی برای آن استفاده می شود و روش غالب بیان آن در قالب تمثیل، نماد، رمز، مجاز و کنایه است.(رستگار فسایی ۶۰۱:۱۳۷۲ - ۶۰۲) مضامین عرفانی که نخستینبار به صورت گسترده در اشعار سنایی به کار گرفته شده بود، بعدها در آثار کسانی چون خاقانی، عطار و ... مسیر خود را ادامه داد تا اینکه در اشعار مولانا به اوج خود رسید. قالب غزل برای خودنمایی این مضامین عرفانی بستر مناسبی بود و به همین جهت است که اکثر شاعران برای بیان تجربیات عرفانی خود از این قالب بهره برده و غزل عارفانه را بسط داده اند.