مهدی لک زایی - استادیارگروه ادیان شرق، دانشگاه ادیان و مذاهب قم

درک جوامع کهن از درمان، درد، بیماری و مرگ با جوامع جدید تفاوت بنیادین دارد. ذهن درمان گران باستانی اغلب برای بیماری، درد و مرگ، منشای فوق طبیعی قائل می شد و برای درمان بیماری ها به طلسم، جادو، اوراد و ماوراءالطبیعه معطوف بود. پزشکی باستان نیز در درجه نخست برای بیماری اصالت ماورایی قائل بودند و بخش مهمی از فرآیند درمان، اعتقادی بود. در ذهنیت یونانی، بیماری می تواند به مثابه انتقام یا در نتیجه رنجاندن خدایان یا نقض تابویی مقدس به وقوع بپیوندد. اهمیت دینی و اسطوره های معطوف به بیماری، مرگ و درمان در ایران باستان نیز نشان از موقعیت هستی شناسانه آنها دارد. طبق باورهای ایرانیان باستان، اهریمن عالم را با شر و بیماری به تباهی کشانده است. آفریده های اهریمنی در بدن آدمیان ماوا گرفته و خود را به صورت بیماری نشان می دهند؛ پزشکی از منظر اینان منشای اهورایی داشت و اوراد و دعاهایی (منثره) مخصوص برای طلب شفا و درمان به کار می بردند. این مقاله از این منظر به بیماری و شفا در میان ایرانیان و یونانیان می پردازد.

بیماری, شفا, منتره, جادو, تعویذ و طلسم.