بررسی رابطه میان نگرش و التزام عملی به نماز با مسئولیت پذیری دانشجویان تحصیلات تکمیلی در دانشگاههای شهر سمنان

هدف: هدف این پژوهش، بررسی تاثیر رابطه نگرش و التزام عملی به نماز بر مسئولیت پذیری دانشجویان تحصیلات تکمیلی در دانشگاههای شهر سمنان بوده است. روش: روش تحقیق، توصیفی- پیمایشی و جامعه آماری آن نیز دانشجویان تحصیلات تکمیلی دانشگاههای سمنان، علوم پزشکی، آزاد اسلامی و پیام نور شهر سمنان بود، که بر این اساس، ۳۵۷ نفر از بین جامعه آماری ۵۷۲۶ نفری به عنوان نمونه به صورت تصادفی طبقه ای انتخاب شدند. برای تجزیه و تحلیل داده ها از ضریب همبستگی، آزمون تی، تحلیل واریانس و رگرسیون استفاده شده است. یافته ها: نتایج آزمون تی نشان داد که میانگین نگرش و التزام عملی به نماز، ۱۵/۳ و مسئولیت پذیری، ۲۴/۳ است که در حد متوسط به بالا ارزیابی می شوند. نگرش و التزام عملی به نماز با مسئولیت پذیری رابطه معناداری دارد. نتایج تحلیل واریانس و آزمون تعقیبی توکی نیز نشان داد، بین مسئولیت پذیری و التزام عملی به نماز دانشجویان، بر حسب نوع دانشگاه تفاوت وجود دارد و نگرش و التزام عملی به نماز و ابعاد آن، ۵۱ درصد مسئولیت پذیری را پیش بینی می کنند. نتیجه گیری: نگرش و التزام عملی به نماز و ابعاد آن با مسئولیت پذیری ضمن داشتن رابطه، توانایی پیش بینی آن را نیز دارد. در نتیجه، دانشجویان زمانی می توانند در پذیرش و انجام مسئولیتهای بزرگ موفق باشند که علاوه بر کسب دانش و تخصص لازم، با نگرش و التزام عملی به نماز، اثربخشی مسئولیت پذیری خود را افزایش دهند.

کلیدواژه ها:

نماز ، مسئولیت پذیری دانشجویان ، تحصیلات تکمیلی ، دانشگاه سمنان