مقایسه اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد و رویکرد تلفیقی طرحواره درمانی مبتنی بر پذیرش و تعهد بر کاهش میل به طلاق زوجین متقاضی طلاق

مقدمه: طلاق یکی از عوامل ایجاد کننده آشفتگی در زندگی انسانهاست. هدف پژوهش حاضر مقایسه اثر بخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد و رویکرد تلفیقی طرحواره درمانی مبتنی بر پذیرش و تعهد  بر کاهش میل به طلاق زوجین متقاضی طلاق بود. روش پژوهش: برای این منظور طی یک پژوهش نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون - پس آزمون و گروه گواه ۹۰ نفر از زوجین مراجعه کننده به مرکز مداخله در بحران شهر مشهد در زمستان ۱۳۹۷ به روش نمونه گیری داوطلبانه انتخاب و به صورت تصادفی در سه گروه ۳۰ نفری آزمایش و گروه گواه کاربندی شدند. گروه­های آزمایشی، در ۱۲ جلسه رویکرد درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد و ۱۰ جلسه پروتکل تلفیقی طرحواره درمانی مبنتی بر پذیرش و تعهد مورد آموزش قرار گرفتند در حالی­که گروه کنترل تحت هیج مداخله­ای قرار نگرفتد. هر سه گروه مقیاس میل به طلاق را در مراحل پیش آزمون و پس آزمون تکمیل کردند. داده ها با روش تحلیل کوواریانس و با استفاده از نرم افزار اس پی اس اس تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: نتایج نشان داد هر دو روش درمانی در کاهش میل به طلاق زوجین به طور معناداری موثر بودهp <۰.۰۱)) اما اثربخشی طرحواره درمانی مبتنی بر پذیرش و تعهد بر کاهش میل به طلاق زوجین به طور معنا داری بیشتر بود(p <۰.۰۱ ). نتیجه گیری: با توجه به افزایش نرخ طلاق در کشور، رویکرد تلفیقی طرحواره درمانی مبتنی بر پذیرش و تعهد می­تواند در کاهش میل به طلاق زوجین متقاضی طلاق موثر باشد.