منصوره فرخی - پژوهشگر دکتری معماری، واحد علوم و تحقیقات تهران، دانشگاه آزاد اسلامی
راضیه لبیب زاده - استادیار گروه معماری و عضو هیات علمی، واحد علوم و تحقیقات تهران، دانشگاه آزاد اسلامی

بعد از جنگ جهانی دوم، با افزایش جمعیت و مهاجرت افراد از روستاها به شهرها، به تدریج جوامع با مشکل کمبود انرژی مواجه شدند. امروزه استفاده بیش از حد سوخت های فسیلی و منابع تجدیدناپذیر انرژی، زمینه های بحران محیط زیست را فراهم ساخته و زندگی بشر را با چالش روبه رو کرده است. از آن جایی که ساختمان ها بخش اعظمی از آلودگی های زیست محیطی را ایجاد می کنند، استفاده از شیوه هایی که میزان مخاطرات زیستی را کاهش دهد، از اهمیت بسیاری برخوردار است.معماری پایدار روشی در طراحی است که بر کاهش مصرف منابع تجدیدناپذیر و بهینه سازی مصرف منابع تجدیدپذیر تاکید می ورزد. این نوع معماری آسیب های ناشی از طراحی ساختمان بر منابع انرژی و محیط زیست را کاهش می دهد، بنابراین ساختمانی که با طراحی پایدار ساخته می شود کمترین ناسازگاری را با محیط زیست خواهد داشت. معماری پایدار برخلاف الگوهای رایج ساخت و ساز، بر اصول طراحی اکولوژی و منطبق با طبیعت استوار است. این امر ضرورت ایجاد و توسعه مقوله پایداری در معماری را به خوبی آشکار می سازد.به دلیل اهمیت موضوع، همچنین از آنجایی که تاکنون اصول مشخصی برای این نوع طراحی بیان نشده است، در پژوهش حاضر، مبانی و مفاهیم مرتبط با مساله توسعه پایدار و معماری به روش کیفی و تحلیل محتوا، گردآوری و تشریح گردیده است.با در نظر گرفتن مباحث مطرح شده این نتیجه حاصل می شود که معماری پایدار دربرگیرنده معانی، مفاهیم و شیوه هایی است که علاوه بر حفظ محیط زیست و کمترین اثرات تخریبی برآن در طول زمان مانا و پایدار خواهد بود.

طراحی پایدار، پایداری زیست محیطی، انرژی های تجدید پذیر، معماری سبز.