بررسی حضور پذیری کودکان در فضاهای مسکونی

فضاهای مسکونی اولین مکان هایی هستند که کودکان بیشترین تعامل را با آن دارند و رسیدن به بلوغ فردی و اجتماعی کودکان از طریقتعاملات با دیگران و حضور در فضاهای بیرون از خانه شکل می گیرد. در این میان تلاش برای شناخت و درک کودک از محیط پیرامون و ایجادمحیطی مناسب برای رشد مطلوب کودک متناسب با نیازها و خواسته های او ضروری و از اهمیت بالایی برخوردار است. ازآنجاییکه توجه بهپاسخگویی محیط های کالبدی برای گروه های اجتماعی بهره بردار در محیط های روزمره انسانی به خصوص کودکان همواره از دغدغه های اصلیطراحان بوده است، اما در طراحی فضاهای مسکونی، روش و معیار مشخصی در فرایند طراحی بر اساس حضور پذیری کودکان ارائه نشدهاست و نبود آن منجر به تعاریف عمدتا شهودی گردیده است. بر این اساس، مقاله حاضر باهدف تبیین نقش مولفه های کالبدی در حضور پذیریگروه اجتماعی کودکان به تحلیل مولفه های تاثیرگذار می پردازد. روش پژوهش با رویکردی کیفی مبتنی بر مطالعات کتابخانه ای است کهنخست به شناخت کودک و روش های نفوذ به دنیای درون او پرداخته می شود و در ادامه به تاثیر فضای محیط مسکونی بر حضور پذیریکودکان و در پایان معیارهایی برای طراحی فضای مسکونی ارائه می شود. درنهایت می توان به این نتیجه دستیافت که از طریق عوامل آسایشو آرامش محیطی، نورپردازی در شب، کف سازی ایمن، مبلمان جذاب و متنوع، استفاده از رنگ های شاد و هیجان انگیز، پوشش گیاهی و فضایسبز، ایجاد مسیرهای دوچرخه سواری، توجه به مقیاس کودکان و فضاهای متنوع و اختلاط کاربری ها می توان فرصت را برای حضور پذیریکودکان در فضاهای مسکونی به وجود آورد.

کلیدواژه ها:

کودک ، حضور پذیری ، فضای مسکونی ، روانشناسی محیط