مقایسه خودراهبری دانش آموزان تیزهوش و دانش آموزان با اختلال یادگیری

هدف پژوهش حاضر مقایسه خودراهبری دانش آموزان تیزهوش و دانش آموزان با اختلال یادگیری بود . این تحقیق از نوع کاربردی بوده و روش تحقیق حاضر توصیفی از نوع علی –مقایسه ای است. جامعه آماری این تحقیق را تمام دانش آموزان تیزهوش و دانش آموزان برا اختلال یادگیری در پایه چهارم ابتدایی مشهد در سال ۱۳۹۹ تشکیل می دهند که به دلیل گستردگی اعضا جامعه و در اختیار نداشتن لیست اعضا از روش نمونه گیری هدفمند استفاده شد. حجم نمونه برای این تحقیق دو گروه ۵۰ نفری دانش آموزان تیزهوش و دانش آموزان با اختلال یادگیری در نظر گرفت شد. ابزار پژوهش شامل مقیاسیادگیری خودراهبر فیشر و همکاران ۲۰۰۱ می باشد . در قسمت آمار استنباطی از تحلیل واریانس چند متغیره (مانوا) برای فرضیه ها استفاده شد. نتایج نشان داد که از بین میانگین خرده مقیاس های متغیر خودراهبری، رغبت برای یادگیری و خودکنترلی در دو گروه تفاوت معناداری دارند. اما در متغیر خودمدیریتی با توجه به مقدار f و سطح معناداری در هر دو گروه دانش آموزان تیزهوش و دانش آموزان با اختلال یادگیری تفاوت معناداری مشاهده نشد .

کلیدواژه ها:

خودراهبری ، تیزهوش ، اختلال یادگیری ، دانش آموزان