امیرطهمورث فرقانی - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری دانشگاه هنر، تهران، ایران-

انسان در طول تاریخ سعی در شناسایی و ارزیابی محیط خود داشته است. و براساس همین معیار تلاش نموده به نحوی با دنیای طبیعی و محیط خود ارتباط صحیح و مناسبی پیدا کند. انسان بخشی از محیط اطراف بوده و به کمک ادراک و از طریق رفتار و واکنش با دنیای اطراف تبادل اطلاعات میکند. طبیعت مرجع اصلی تمامی دست ساخته های مفید انسان است، معماری نیز این قاعده مستثنی نیست و به جرات میتوان گفت: هیچ اثر معماری نیست که بی ارتباط با محیط پیرامونش باشد. پایداری بی هیچ واسطه ای همان مسیری است که معماری بایستی در آینده نزدیک به آن دسترسی پیدا کند. این نوع معماری باید تداعی کنند. احساس انسان ها نسبت به طبیعت باشد امروزه محیط زیست، صرفه جویی در مصرف انرژی های فسیلی و توسعه پایدار به مباحث بسیار مهم و رایج در سطح بین المللی تبدیل شده اند. به طوری که حفظ منابع انرژی، جلوگیری از آلوده کردن زمین و محیط زیست، کاهش میزان مصرف انرژی های فسیلی و هم زیستی با شرایط طبیعی و اقلیمی مبدل به یکی از مهمترین تدابیر در معماری و شهرسازی شده و معماران و شهرسازان را ملزم به رعایت اصول و قواعد خاصی در زمینه ساخت و ساز می کند. بررسی معماری گذشته ایران نشان می دهد که از اقدامات موثر در زمینه بهینه سازی مصرف انرژی در ساختمان های مسکونی، استفاده از انرژی های طبیعی و طراحی اقلیمی ساختمان ها بر اساس اصول معماری هم ساز با اقلیم هر منطقه می باشد.از این جهت، ابداع ایده ها و اتخاذ راهکارهای موثر در بهبود وضع موجود، در راس اهداف برنامه های توسعه معماری قرار گرفته و مجموعه اندیشه ها و اقدامات مرتبط با این نوع معماری، با عنوان معماری پایدار شناخته شده است. در یک جمع بندی کلی معماری پایدار به سه دسته اجتماعی، اقتصادی و محیطی تقسیم می شود و برای دستیابی به پایداری در معماری و شهرسازی لازم است که هر سه وجهه آن وجود داشته باشند.

معماری پایدار، توسعه پایدار، طبیعت، انرژی