ایجاد همگرایی بین انرژی های نو و معماری پایدار با رویکرد کاهش مصرف انرژی و دستیابی به زندگی ایده آل

امروزه در پی پیامدهای منفی جهان صنعتی، نظیر آلودگی روزافزون هوا و محیط زیست، کاهش منابع طبیعی و بحران انرژی، حفظ و پاسداری از منابع طبیعی جهان به یکی از مهم ترین دغدغه ها تبدیل شده است و معماری پایدار با در جهت به حداقل رساندن اثرات منفی ساختمان ها بر محیط زیست برای همسویی با طبیعت از طریق افزایش کارایی و بهینه سازی در مصرف مصالح است. معماری پایدار ، در ایجاد سلامتی و پشتیبانی سکنه ای که در آن محیط زندگی می کند کمک می کند و موجب رضایتمندی آنان خواهد شد که در این راستا نیازمندکاربرد انرژی های نوین در معماری است ، با توجه به روند رشد تکنولوژی و مطرح شدن مبحث انرژی های نو وکاهش مستمر ذخیره انرژی های تجدیدناپذیر همچنین وجود منابع مناسب انرژی های پایدار (خورشید, آب, باد, بیوگاز و ...) درکشور ما معماران می توانیم با طراحی معماری مناسب و هماهنگ با اقلیم و با استفاده از الگوهای معماری ایرانی که به شیوه های مناسبی از انرژی های پایدار در طراحی معماری بهره گرفته اند و نیز با توجه به تکنولوژی و علوم جدید , فضایی مناسب و با آسایش حرارتی مطلوب به وجود آورند. پژوهش حاضر درصدد است با روش توصیفی – تحلیلی از نوع مطالعات اسنادی به بررسی ایجاد همگرایی بین انرژی های نو و معماری پایدار با رویکرد کاهش مصرف انرژی و دستیابی به زندگی ایده آل بپردازد.

کلیدواژه ها:

انرژی های نو ، معماری پایدار ، مصرف انرژی ، زندگی ایده آل.