شناسایی عوامل کلیدی موثر بر افزایش تاب آوری سکونتگاه های شهری و روستایی در مواجهه با ویروس کرونا

یک شهر تاب آور، شهری است که ضمن شناسایی مخاطرات آن، برنامه ریزی و اقدامات بهینه برای مشارکت همه جانبه ساکنان در مراحل قبل، حین و پس از وقوع بحران صورت گرفته باشد. واقعیت موجود قرنطینه در زمان ویروس کرونا، فاصله اجتماعی و قطع ارتباط جهانی، شهرها و تفکر برنامه ریزی و مدیریت شهری را به چالش کشیده و دستخوش دگرگونی کرده است. تحقیق حاضر سعی دارد تاثیرات عمده کرونا را بر بخشهای مختلف سکونتگاه ها درک کرده ، عوامل اصلی را که باید برای آماده سازی و واکنش بهتر به حوادث مشابه آینده در نظر گرفته شود، شناسایی و شکاف هایی را که باید بیشتر شوند را برجسته نماید. نتایج تحقیق نشان می دهد نابرابریها و دسترسی نابرابر به خدمات در سکونتگاه های مختلف می تواند شهر و روستاها را در معرض خطر قرار دهد. ارتقای سرمایه اجتماعی از طریق دسترسی سریع به اینترنت و خدمات الکترونیکی و مشارکت ساکنان در تصمیم گیری ها بر روی افزایش آگاهیها درباره سانحه و خوداتکایی جوامع محلی و توانمندی آنها و تغییر رویکرد حمل نقل به حمل و نقل انسان محور نقش ویژه ای را ایفا نماید.

کلیدواژه ها:

تاب آوری ، ویروس کرونا ، سکونتگاه های شهری و روستایی