طراحی خیابان کامل در ایران به منظور ارتقاء اجتماع پذیری (نمونه موردی خیابان استاد معین جنوبی، منطقه ۹ شهرداری تهران)

خیابان های شهری، بخش مهمی از زیست پذیری جوامع، باید بتوانند پاسخگوی نیازهای طیف متنوعی از استفاده کنندگان باشند. اما امروزه اتومبیل ها را تنها استفاده کنندگان از خیابان ها و محل های عبور دانسته و اولویت به حرکت آن ها داده می شود. به طوری که در بیش تر برنامه ریزی های حمل و نقل هدف اصلی افزایش سرعت اتومبیل می باشد و به حرکت افراد پیاده و دیگر استفاده کنندگان کم تر توجه شده و سعی در محدود کردن فضای مورد نیاز آن ها داشته اند. از جمله ایده های جدید در برنامه ریزی شهری و حمل ونقل شهری طرح خیابان کامل می باشد. سیاست های خیابان کامل هدف های برنامه ریزی، طراحی و نگهداری خیابان را رسمیت می بخشد تا برای همه ی استفاده کنندگان با هر سن و توانایی فضایی ایمن ایجاد نماید. طراحی خیابان کامل به عنوان یک دستورالعمل، باعث ترغیب محله ها به خیابان شده و به دنبال آن با ایجاد مکان ها و موقعیت هایی برای تعاملات اجتماعی افراد توجه می گردد. در این مقاله ضمن معرفی مفهوم خیابان کامل، با مطالعه اسناد کتابخانه ای معیارهای مرتبط با موضوع استخراج شده؛ و مولفه های خیابان کامل و اجتماع پذیری، زیرمجموعه سه عملکرد حرکتی، محیطی و مکانی قرار گرفت، این پژوهش از نوع تحقیقات کاربردی می باشد که با کمک روش کیفی انجام شده است. تحلیل داده های کیفی، با روش سنجش و تحلیل استراتژیک محیطی ارائه می شود. نتایج حاصل از تحلیل ها و ارزیابی موردی بلوار استاد معین جنوبی به عنوان یک خیابان کامل باتوجه به معیار اهداف طرح در جهت اجتماع پذیری، بیانگر قابلیت مناسب اجرای طرح این خیابان کامل برای دستیابی به ارتقای کیفی زندگی و افزایش اجتماع پذیری در محله دستغیب و امامزاده عبدالله (ع)می باشد.